Więzień własnego ciała

Ostatni odcinek serialu o Annie German wywołał we mnie wspomnienia. Ogromny strach Anny w trakcie zdejmowania gipsowego gorsetu przypomniał mi mój lęk.

 Kiedy miałam 5 lat rodzice zauważyli, że moje nogi zaczynają się wykrzywiać w literę x. „Najlepszy” ze specjalistów ortopedów zalecił założenie na całe nogi opatrunku gipsowego. Pamiętam, jaka to była ogromna niewygoda dla wybitnie ruchliwego dziecka. Siedzenie lub leżenie na łóżku bez możliwości chodzenia, skakania, zabawy. Czułam się jak w klatce. Poza tym potworny upał potęgował niewygodę, uwieranie i swędzenie skóry.

Po wielu tygodniach zabrano się do zdejmowania gipsu. Przeżyłam prawdziwy koszmar. W momencie, kiedy stanął nade mną lekarz z elektryczną piłką, zaczęłam przeraźliwie płakać i zasłaniać nogi małymi rączkami. Bałam się, że przy okazji przepiłuje mi nogi! Nawet moja mama ani tabun pielęgniarek, nie były w stanie mnie uspokoić. Dopiero zastrzyk pomógł, na tyle, że przestałam się wyrywać. Szlochając obserwowałam, jak przecina gips, pod którym była gruba warstwa waty. Z drugą nogą poszło już łatwiej.  Moja radość się skończyła, kiedy lekarz stwierdził, że gips nie pomógł, nogi są nadal krzywe, a na dodatek schudły. Przez kolejne tygodnie miałam już „tylko” spać w gipsowych łuskach. Kończyło się to zazwyczaj płaczem po godzinie snu i mama musiała mi zdejmować to obrzydlistwo. Przynajmniej nie byłam uziemiona w ciągu dnia. Kolejny gips był krótszy, bo sięgał od stóp do kolan. Był jednak równie ciężki i nie mogłam w nim zrobić nawet kilku kroków. Kolejne tygodnie unieruchomienia i zastoju mięśni i moje łydki już na zawsze pozostały chudziutkie. Tak, jakby zastygły razem z tym gipsem.  

Czasami czuję się uwięziona we własnym ciele. Chociaż już nie przeżywam tego, tak jak w dzieciństwie.  Nie patrzę na ludzi, którzy biegają, chodzą po górach lub tańczą z zazdrością. Owszem jest mi żal, ale potrafię stłumić w sobie przeraźliwe uczucie tęsknoty, za tym, czego nie mogę. Jest wiele innych rzeczy, które mogę robić z pasją.