Nieupadła księżniczka

Święta, święta a po świętach padam na nos. No, tym razem nie na nos a na cztery litery. Zmęczenie wzięło górę nad siłami i ambicją. Oprócz mojej dumy ucierpiało kilka części ciała. I ani kule nie pomogły ani powolne człapanie. Zaliczyłam potężny upadek i to na środku chodnika, aż ziemia zadrżała!! Na szczęście był mąż i znajomi. Pomogli pozbierać posiniaczone członki z ziemi i jak księżniczka zostałam wniesiona na rękach do mieszkania.

Trochę mi wstyd tak nie móc się utrzymać na własnych kończynach, ale wiem, że czasami nie mogę nic na to poradzić. Niestety zrobiłam to trochę na własne życzenie. Pomijam fakt, że nie moim życzeniem była choroba, ale powinnam już wiedzieć, kiedy przystopować i nie zamęczać się. No tak, ale jakbym tak trzęsła się nad sobą, jak nad jajkiem to niczego bym w życiu nie osiągnęła. No jasne, że mogę powiedzieć, jestem niesprawna i nie mam siły i wywołać w sobie uczucie rozżalenia i niemocy. Ale kto za mnie przeżyje mój ziemski czas. Leżąc na kanapie nie doświadczę niczego fajnego! A ja lubię żyć, chociaż czasami jest ciężko i boląco. I uwielbiam robić wiele rzeczy na raz, nawet kosztem totalnego zmęczenia. A najbardziej lubię takie prozaiczne czynności, których nie mogę wykonywać. No tak, ale co fajnego jest np. w myciu okien i zmienianiu firanek? Dla mnie sama radość, a dla tych, co mogą, czyste utrapienie. Paradoks.

 Czasami myślę, że moją chorobą zostałam przystopowana przed totalnym szaleństwem. Takim z radości oczywiście. Gdybym była zuuuuupełnie zdrowa, to rozniosłabym świat! Byłabym jednocześnie wszędzie i wszystkim i mogłabym wykonywać wszystkie zawody świata, nawet kopać rowy ;). A może w swojej przewrotności Bóg dałby mi zdrowie i lenistwo. Miałabym normalne, ułożone, zaplanowane, nudne życie i nie chciałabym wcale zdobywać świata? No, nie wiem.

 Teraz jestem, kim jestem i to, co robię sprawia mi ogromną radość, mimo, że jest okupione bólem i niemocą. Ja chcę, żeby moje życie było jak najbardziej normalne, cokolwiek to znaczy. Dlatego nigdy nie odpuszczę! Wygoję siniaki, krwawiące łokcie i ruszę do przodu.