Moja droga asfaltowa

Zawsze uwielbiałam jeździć samochodem. Taksówka to był dla mnie super sprzęt. Każda niezależnie od marki pachniała, była cichutka, wygodna i wręcz unosiła się nad ulicą, no po prostu rarytas. Kiedy byłam małą dziewczynka jęczałam na przystanku, że nie doczekam się na autobus i w międzyczasie rozchoruję się poważnie z nudów albo umrę ze zmęczenia, no chyba, że zamówimy taksówkę, to mogę jeszcze pożyć łaskawie.

 Jako dorosła osoba zżymałam się, kiedy musiałam korzystać z pomocy i być podwożona w różne miejsca. Postanowiłam, że zrobię prawo jazdy i zakupię samochód. No i jak postanowiłam, tak… Zaczęły się schody. Szkoły nauki jazdy nie miały na stanie aut specjalnie dostosowanych dla osób niepełnosprawnych. Najlepiej było najpierw zakupić takie auto i na nim robić kurs i zdawać egzamin. Z braku funduszy udałam się do PFRON-u, który w ramach programu PEGAZ w dużej mierze refundował taki wydatek. Wszystko by było fajnie, gdyby nie fakt, że refundacja dotyczyła osób, które posiadały już prawo jazdy. No i co?! Śmiać się, czy płakać?!

Pełna determinacji zacisnęłam zęby, wzięłam tatulka pod mankiet, jego starego fiata 125P i pojechaliśmy na bezdroża trenować. Kiedy moimi częściowo bezwładnymi stopami poczułam, że wszystkie tzw.pedały są mi przyjazne i mogę je wciskać siłą całej nogi, świat stanął przede mną otworem!! Samochody całego globu witajcie, ruszam do ataku!! Przez egzamin teoretyczny przefrunęłam wręcz. Gorzej było z manewrami. Zaciskając zęby, znosiłam wrzaski egzaminatora, kiedy wysyłał mnie, co chwila do domu ćwiczyć ręce, bo nie miałam siły, żeby porządnie zaciągnąć ręczny albo kręcić kierownica bez wspomagania. Miałam to w nosie, łzy w oczach, ale niedługo potem prawo jazdy w ręce. Nowe, pachnące i całkiem własne! Później idąc za „dobrymi” radami zakupiłam za grosze całkiem pełnoletnie, bo aż 18-sto moje pierwsze auto. Intuicyjnie czułam, że robię źle, ale bardziej doświadczeni twierdzili, że szkoda dla mnie nowego, bo zaraz je zarysuję, wgniotę, stuknę, puknę. Po kilku miesiącach ciągłych napraw, zeskrobywania rdzy i włażenia przez bagażnik, bo zamki w drzwiach się psuły wywaliłam go na złom. W zamian, ze zniżką i na raty zakupiłam nowego, pachnącego, cichutkiego i arcy wygodnego niebieskiego fiacika.

Po pierwsze zniechęciłam się do korzystania z pomocy wszelkich organizacji.

Po drugie nauczyłam się słuchać własnej intuicji a nie podpowiedzi „mądrzejszych”, którzy kierują się strachem lub stereotypami (nigdy nie zarysowałam, nie stuknęłam ani nie puknęłam żadnego z moich aut).

Po trzecie mój samochód musi być bezawaryjny, bo nie jestem aż takim himenem, żeby sobie poradzić w razie rozkraczenia na drodze.

I po czwarte. Trzeba marzyć z rozmachem i nie obawiać się, że cos może nie wyjść. Zawsze musi wyjść i kropka!!!