Podróż sentymentalna

Od dziecka lubiłam podróżować i poznawać świat. Pierwsze wyprawy miały jedna gorzko-słodki smak.
Coroczne kontrolne wizyty w warszawskiej klinice napawały mnie strachem. Były dla mnie jak oczekiwanie na najgorszy wyrok. Dadzą mi spokój, czy będą znowu wysyłać na przedziwne badania albo pobyty w sanatorium?  W milczeniu i z bólem brzucha odbywałam podróż pociągiem, jazdę kilkoma autobusami przez warszawski ulice i długie oczekiwanie na szpitalnym korytarzu. Potem żarliwa modlitwa o to, by wizyta była tylko czysto formalna i żeby dla "mojego dobra" nie wypisano skierowania do sanatorium. Ufff tym razem nie!!

 Powrót do domu był radośniejszy. Można było pozachwycać się nowoczesnością stolicy, która nabierała coraz większego rozpędu. Dom towarowy Wars i Sawa. Mnóstwo towaru na półkach, takiego, którego nie można było nabyć w innych częściach Polski, a przede wszystkim ruchome schody, najbardziej fascynująca rozrywka.  I rodzynki albo banany, które można było nabyć ot, tak zwyczajnie bez zapisów i kolejki.

 Prawdziwym odzwierciedleniem zmian, jakie zachodziły w naszym kraju, był dworzec centralny. Tajemnicze, nieskończenie długie podziemne korytarze, pełne małych sklepików z różnymi cudownościami. Butiki, pachnące drogerie i kwiaciarnie, księgarnie, kawiarnie, fantastyczny, barwny świat. Później coraz mniej czasu spędzaliśmy na dworcu. Był coraz brudniejszy i zaniedbany, a na poczekalniach nie było miejsca dla podróżnych, bo były oblegane przez bezdomnych. 

Z tamtych czasów pozostała mi jeszcze fascynacja pociągami. Brudne, śmierdzące i często nieogrzewane przedziały nie zapewniały wygody, ale nie to było priorytetem dla ciekawskiego dziecka. Sam fakt podróży, krajobrazy przesuwające się za oknem, miarodajny stukot i kołysanie, możliwość wyboru piętra, na którym chce się podróżować. Najbardziej lubiłam piętrowe wagony. Świat widziany raz z dołu, a raz z góry. Podróż zazwyczaj kończyła się w środku nocy, dlatego do domu trzeba było jechać taksówką. Hura hura!! Jak, już kiedyś wspominałam, uwielbiam taksówki i z tamtych czasów pozostało mi zamiłowanie do jazdy samochodem. 

Chociaż te podróże były odbywanie raczej z konieczności, były powodem do dumy przed koleżankami. Mogłam godzinami opowiadać, jaka stolica jest piękna, nowoczesna, wspaniała. A oprócz tego wiecznie budujące się metro i dworzec w remoncie i hotel Marriott, który powoli wyłaniał się z ziemi i…..

Może kiedyś tam wrócę i dorosłymi oczami spojrzę na te wszystkie miejsca, które kiedyś mnie fascynowały, a teraz są takie zwyczajne. Rodzynki i banany spowszedniały, a ruchome schody omijam, bo wolę windę. Tylko metro wciąż w budowie, a hotel Marriott pewnie wymaga kolejnego remontu J.