Lustrzane odbicie

To kim jestem, jest lustrzanym odbiciem moich myśli o sobie.

Bardzo trudno mi było spojrzeć na samą siebie ze zrozumieniem. Zawsze chciałam się ukrywać przed światem i przed ciekawskimi spojrzeniami. Sama na siebie również nie patrzyłam z sympatią. Kiedy przechodziłam obok dużych luster albo wystaw sklepowych zawsze odwracałam wzrok. Nie podobała mi się istota, która się w nich odbijała. Ganiłam siebie za sposób w jaki się poruszam i niezgrabne nóżki widoczne nawet spod najszerszych, najbardziej maskujących spodni.

 Przez wiele lat przymierzałam się do pływania. To dla mnie najlepszy sposób rehabilitacji. Nie potrafiłam się jednak przełamać, bo wstydziłam się swojego nieidealnego ciała. Kilka razy odwiedzaliśmy z mężem basen, żeby się przekonać, że z szatni do wody jest bardzo blisko i nikt nawet nie zauważy jak idę i jak wyglądam w stroju kąpielowym.  W pozbyciu się oporów pomógł mi pewien ortopeda, który nie umiał mnie leczyć, ale wzmocnił moją wiarę w siebie. Uzmysłowił mi bowiem, że to, jak wyglądam to nie moja wina. Nikt, kto jest normalnym człowiekiem nie powinien się z tego śmiać i na pewno tego nie robi. To ja bardziej krytykuje samą siebie i więcej od siebie wymagam niż inni. Mam prawo być, kim jestem i jaka jestem. I chodzenie na basen mam traktować, jako formę terapii, a nie wybieg dla modelek.

Pomogło.

Spojrzałam wreszcie na siebie, jak na człowiek, który ma problem, a nie kaprys. Który nie robi niektórych rzeczy nie z wygodnictwa, ale z niemocy. Mam również prawo prosić o pomoc i robić niektóre rzeczy mniej typowo, czyli tak, żeby było bezpiecznie i komfortowo dla mnie. Musiałam jednak przepracować to w sobie i przekonać się, że nie tylko ja jestem niepełnosprawna. Są na świecie ludzie bardziej poturbowani, a radzą sobie o wiele lepiej, zapewne, dlatego, że nie mają w sobie poczucia inności i w naturalny sposób przyjmują wsparcie.  Zrozumiałam to dzięki ludziom, których spotkałam w sanatorium, ale i tutaj. Wielkie dzięki Ethel!!!!!!! ;D