Moja droga - moja pasja

Kiedy przestałam zadawać trudne pytania w stylu: dlaczego jestem chora, wyszłam ze swojej skorupy na światło dzienne. Zapragnęłam żyć, zamiast spełniać ponure przepowiednie moich lekarzy. I jak to się dzieje zazwyczaj w takich sytuacjach, napotkałam na swojej drodze cudownych ludzi, gotowych mi pomóc. Ludzi, którzy mieli w sobie zapał i pasję życia i zarazili mnie swoją siłą i wolą walki.

 W małej osiedlowej księgarni odnalazłam fantastyczną kobietę, która rozumiała mój zapał i chęć życia. Przez wiele lat borykała się z rakiem, który wyniszczał jej organizm, ale dzięki radości i pasji życia nie poddała się nigdy. To ona zaczęła mi podsuwać kolejne fantastyczne książki. Pierwsza była „Jak uzdrowić swoje życie” Louise Hay, a później pochłonął mnie radosny świat Bożeny Figarskiej. Miałam to szczęście w życiu, że spotkałam ją osobiście. Fantastyczny lekarz zagubionych dusz, kobieta, która pomyślnie stoczyła w życiu wiele bojów i wygrała z ciężką chorobą. Jej książka „Żyj z pasją” pozwoliła mi wyzwolić w sobie nieokiełznaną radość i moc, którą mogłam "góry przenosić". Dzięki niej nauczyłam się kontrolować swoje myśli i słowa. Wszystkie negatywne wyrzuciłam na śmietnik. Wiem bowiem, że to, co jest w mojej głowie ma swoje odzwierciedlenie w życiu obecnym i przyszłym. Staram się więc nie marudzić, nie narzekać i nie wywoływać czarnymi wizjami „wilka z lasu”. Wreszcie nauczyłam się marzyć odważnie i z rozmachem.  W marzeniach mogę być, kim tylko zechcę i tylko od mojej odwagi i samozaparcia zależy, czy spełnią się moje pragnienia. Lubię mieć w życiu cel i to nie jeden. Dla mnie to jest jak powietrze. Bez życiowych zadań gubię sens istnienia. Nie lubię być zawieszona w próżni. Jedni mają tzw. postanowienia noworoczne, a ja każdego roku zakładam MÓJ ZESZYT MARZEŃ. Snuję w nim radosne wizje mojej przyszłości w najdrobniejszych szczegółach, a później sprawdzam ile się spełniło. Jak do tej pory moje zapiski działają bez zarzutu. Wierzę w moc pozytywnych afirmacji.

 Może takie myślenie mnie nie uzdrowi, chociaż kto wie…. niezbadane są moce naszego mózgu, ale nie pozwoli mi się załamać. Mogę być chora, ale cieszyć się otaczającym mnie światem zanim zakryje mnie wieczny  mrok. Dlatego, kiedy zaczynam się gubić w rzeczywistości, wracam do „Pasji życia” Bożeny Figarskiej. Kilka stron jej książki i na nowo odnajduje sens i cel życia.