Zosia samosia

Zawsze chciałam coś udowadniać sobie i całemu światu. Chciałam być dzielna i samodzielna. Nie lubiłam, kiedy ktoś się nade mną rozczulał, martwił się i zabraniał różnych tzw. trudnych rzeczy. Musiałam udowodnić, że nic nie jest trudne i nie potrzebuję niczyjej pomocy, a kiedy naprawdę była niezbędna wściekałam się, że muszę z niej skorzystać. Do tej pory nie bardzo potrafię korzystać z czyjejś pomocy, ponieważ obawiam się, żeby ktoś nie pomyślał, że jestem jakąś niedołęgą. Nie lubię sobie odpuszczać, ale moja ambicja czasami mi wręcz szkodzi. Zrobić milion rzeczy na raz, a potem paść na nos i odchorowywać przez kilka dni. No tak, ale ja chcę być taka, jak inni albo i lepsza! Super uczeń, idealny, wiecznie zaangażowany i przejęty pracownik, najlepsza gospodyni domowa itd. Żadnej taryfy ulgowej! Dlatego przez wiele lat wmawiałam sobie, że mogę żyć sama. Ambitny singiel!

 Życie na szczęście zweryfikowało moje poglądy. Fajnie jest, bowiem czasami sobie odpuścić i pozwolić, żeby ktoś mnie wyręczył w trudnych momentach.  Wypłakać się na ukochanym ramieniu, zamiast do poduszki, a najbardziej dzielić się radością, co dnia.  Teraz mam, kogo witać uśmiechem o poranku, opowiadać zabawne historie, ugotować przedziwny obiad, który nie ma nazwy, bo jest artystyczna twórczością J.

Zośka samośka odeszła w siiiiiiną dal. Okiełznałam trochę swoje zapędy w rozbudowywaniu własnego ego.  Ambitnie mogę rozbudować mięśnie, żeby mieć siłę zrobić w życiu jeszcze wiele fajnych rzeczy i to nie sama.