Piękno jest we mnie.

  

 

 

 

 

 

 

Szkolnym korytarzem idzie młoda kobieta. Najwyższa osoba w szkole, a na dodatek nauczycielka matematyki, co nie przysparza jej wielbicieli. Mija grupkę rozbawionych chłopców. W pewnym momencie jeden z nich podchodzi i wyciąga w jej stronę żółtego tulipana zakupionego z okazji Dnia Kobiet. Zostaje obrzucony nienawistnym spojrzeniem i dostaje w twarz niczemu niewinnym kwiatkiem. Oboje rozchodzą się ze łzami w oczach i upokorzeniem wypisanym na twarzy.

Chłopak chciał dobrze. Kobieta zaś mylnie myślała, że śmieją się z niej z powodu wzrostu, który wpędził ją w kompleksy. Przydomek „żyrafa” zawsze brzmiał jej w uszach. Wtedy wszyscy mieli jej za złe raczej to, że była bezlitosna i nerwowa na lekcjach. Nikt by jej nie dokuczał z powodu wzrostu, gdyby ona sama okazywała postawę pogodzonej ze sobą i radosnej osoby. Poczucie swojej inności miała wypisane na twarzy. Spotkałam ją w swoim dorosłym życiu. Miła, uśmiechnięta, serdeczna, a u boku ukochany mężczyzna. Ktoś ją jednak zaakceptował. Wiele czasu jednak jej zajęło zanim ona sama pokochała siebie.

Dlaczego kolekcjonujemy kompleksy? Każdy z nas jest inny. Fakt, coraz bardziej otwieramy się na świat i innych ludzi. Zbyt otyli, niscy, za wysocy, rudzi, łysi? Na szczęście to już tak nie dziwi, jak kiedyś. Mam nadzieję, że Ci na wózkach, o kulach, bez nóg, czy rąk również na stałe wpisują się w krajobraz naszego społeczeństwa.   Ale to od nas samych, sprawnych czy nie, zależy, jak będą nas postrzegać inni. Można się ukryć przed całym światem, ale, po co?!

 Każdy z nas ma piękno w swoim wnętrzu, tylko musi je wydobyć na światło dzienne.