1-ego Maja, Święto Pracy, Święto Lenia

Zawsze 1-ego Maja czegoś mi brakuje w krajobrazie.

Jako dziecko byłam zachwycona kolorowym korowodem ludzi pracy, maszerującym ulicami mojego miasta. Może byłam tak zachwycona, bo nie uczestniczyłam w nim bezpośrednio, tylko, jako widz.  Zawsze staraliśmy się stać jak najbliżej trybuny oficjeli, która znajdowała na głównym placu miasta. Do tej pory stoi tam pomnik „przyjaźni polsko-radzieckiej” i wszyscy debatują: zostawić, czy przenieść? Pierwszego maja świat był naprawdę kolorowy i wycackany. Pamiętam, jak kiedyś wróciłam do domu z rękami i ubraniem w farbie olejnej, bo oparłam się o słupek drogowy, malowany specjalnie na uroczystości. Rano pochód, a po obiedzie obowiązkowy rodzinny spacer do parku. Oczywiście wszyscy odziani w najbardziej odświętne ubrania. Tato w garniturze, mama i ja z siostrą w najładniejszych sukienkach. Moja sukienka nigdy nie dotrwała do końca spaceru w nienaruszonym stanie. Podobnie, jak białe rajstopy, nosiła ślady trawy i krzaków, z których wyłaziłam z potarganymi kucykami i rozwiązanymi kokardami. Najlepszy moment spaceru następował, kiedy docieraliśmy do kolorowych straganów, przepełnionych cudownościami. Plastikowy wiatraczek, piłka na gumce, czasami balon, na wagę złota, przepiękny pierścionek z kolorowym oczkiem, ogromny czerwony lizak, który smakował słodkością i tylko nią albo wata cukrowa, która oblepiała rzęsy, nos i kucyki na głowie. Obowiązkowo należało zakupić pestki u starowinki, prosto z worka, nasypywane małym albo dużym kieliszkiem wprost do papierowej tutki. A woda sodowa? Prosto z saturatora, z jednej szklanki na łańcuszku. Jakoś nikt nie myślał o zarazkach i niedomytych kolorowych śladach poprzedniczek. Chodziło o smak i niesamowitą atrakcję.

Wszystkie te zakupione cudowności nie miały szansy przetrwać zbyt długo. Balon kończył żywot ciągnięty między krzakami. Wiatraczek i piłka na drugi dzień były poddawana eksperymentatorskim działaniom moich rąk. Mimo tłumaczeń mamy, że w piłce nie ma nic ciekawego, osobiście musiałam ja rozpruć i sprawdzić, dlaczego skacze. Trociny po wysypaniu ze środka lądowały w śmietniku, a gumka w zbiorach krawieckich mamy. Wiatraczek już nigdy się nie obrócił, chociaż wcześniej to potrafił.

Tak właśnie chcę pamiętać 1-ego Maja. Kolorowo i rodzinnie. Niektórzy chcieli odnowić tradycje pochodów, bez przymusu ze strony władzy, ale to już nie było to. W parku owszem nadal są stragany pełne różnorodności, do których pędzą dzieci, ale to samo jest w każdym sklepie. Żadna więc atrakcja.

Natomiast Święto Pracy jest teraz Świętem Grilla, Świętem Lenia lub Świętem Remontu.