Samoograniczenie

„Ty to masz fajnie” – powiedziała sparaliżowana dziewczyna do chłopaka na wózku. W pewnym sensie lepiej od niej. Jaką radość można mieć z życia, leżąc bez ruchu i będąc zdanym na innych?  On przynajmniej mógł wykonywać najbanalniejsze czynności, z trudem, ale mógł. Nie na własnych nogach, ale wyruszać w świat i spełniać marzenia. A Ona? Jej największym marzeniem było umrzeć spokojnie we śnie, bez bólu i jak najszybciej, bo miała dosyć wegetacji.

Z naszej perspektywy, zawsze ktoś ma lepiej od nas. Niezależnie, czy jest zdrowy, czy chory. Ja również czasami słyszałam, że mam lepiej i to paradoksalnie od ludzi zdrowych. Miałam lepiej w szkole, bo nie brałam udziału w lekcjach wf-u, w pracy, bo jako niepełno etatowiec wcześniej kończyłam pracę. Nie uczestniczyłam we wszystkich szkolnych albo firmowych imprezach. Lepiej? A w jakim sensie? Ja tego wszystkiego chciałam doświadczać i cierpiałam, kiedy coś mnie omijało albo z czymś nie dawałam sobie rady.  Nie rozumiem niechęci ludzi do robienia niektórych rzeczy. Często sami stawiają przed sobą bariery. Lenistwa, lęku, znudzenia. Zamiast chwytać życie pełnymi garściami.

Może warto czasami spojrzeć na świat oczami Tej dziewczyny lub Tego chłopaka. Zacząć bardziej cenić swoją rzeczywistość i zamiast kręcić nosem i narzekać, że jest źle, zastanowić się, co można zrobić żeby było lepiej. Nic nas nie ogranicza bardziej niż my sami. Nic, ani nikt nas nie wyzwoli z pułapki, w jaką sami się wpakowaliśmy. Pułapki naszych myśli i przekonań.