Złoty środek

Nieszczęścia chodzą parami, czy całymi tabunami?  Czasami zastanawiam się, czy to prawda, czy sami przyciągamy do siebie pecha swoim myśleniem.

 Zazwyczaj dzieje się właśnie tak, że po jednym problemie nadchodzi drugi. Niekiedy jest ich tak dużo jednocześnie, że nie wiadomo, który jest ważniejszy i wymaga błyskawicznej interwencji. Myślę, że czasami jest lepiej, kiedy wszystko przychodzi jednocześnie, bo nie mam wtedy czasu na rozczulanie się. Zimna kalkulacja i ustawienie w szeregu według kolejności ważności. Poza tym liczę na to, że kiedy już odpędzę te tabuny trudnych spraw, to będę mieć święty spokój i zwyczajnie cieszyć się życiem. Natomiast, kiedy dopada mnie jeden problem, który ciągnie się w nieskończoność, to zaczynam go rozgrzebywać na czynniki pierwsze i urasta wtedy do rangi spraw niemożliwych do załatwienia.

 Prędzej, czy później przychodzi jednak zbawienna myśl, że wszystko jest do załatwienia. Jedno wcześniej, a na inne trzeba poczekać.  No tak, ale do tego jest potrzebna cierpliwość. Czasami całe pokłady cierpliwości, której jest mi się trudno nauczyć. Dla mnie świat porusza się za wolno. Rzeczy powinny się wydarzać szybciej, bo mam poczucie, że nie zdążę się wszystkim nacieszyć. Wiem jednak, że muszę odnaleźć równowagę między pędem, a cierpliwym czekaniem.    

Tylko w spokoju można odnaleźć właściwe odpowiedzi, a zatrzymując się, chociaż na chwilę dostrzec prawdę. Wiele już miałam takich spraw, które początkowo wydawały mi się beznadziejne. Po pewnym czasie jednak, wydarzały się sytuacje, które dawały rozwiązanie. Przychodzili odpowiedni ludzie z radą i pomocą. Tylko, że na to trzeba czekać, czasami bardzo długo. Z jednej strony wiem, że tak jest i wszystko odnajduje dobre rozwiązanie, a pędząc bez opamiętania można coś ważnego zgubić albo przegapić. Nie można jednak zatrzymywać się zbyt długo, bo wtedy, kiedy my kontemplujemy, świat nie czeka, tylko biegnie i wciąż się zmienia.

Jak odnaleźć złoty środek?