Któżby wierzył któżby w andrzejkowe wróżby?

 

 

 

 

 

 

 

 

Kiedy byłam dzieckiem, chciałam żeby andrzejki trwały najlepiej cały rok. Najbardziej podobało mi się lanie wosku. Kiedy tylko miałam okazję zostać sama w domu, świece szły w ruch. Zabawa była super, trudniej jednak było usunąć jej efekty i wytłumaczyć mamie kolejny przypalony garnek, zalaną woskiem wannę i wszystkie klucze. Coraz trudniej było zatrzeć ślady wróżbiarskiej działalności. Sprzątanie bałaganu trwało zbyt długo, a zapas świec się kurczy w zastraszającym tempie. Poza tym moje solenne przyrzeczenie, że tak tym razem to już na pewno nie będę lać wosku, przestało na mamę działać.

Zajęłam się więc hodowaniem gałązek. Zgodnie z wróżbą należało ustawić w wodzie, w ciemnym miejscu gałązkę drzewka owocowego i jeżeli wypuściła listki do wigilii, gwarantowało to zamążpójście. I tak w każdym ciemniejszym kącie stała gałąź. Zawsze zdążyły wypuścić listki, ale co szkodziło kontynuować wróżbę przez dłuższy czas. Pewności nigdy za wiele.

Z mojej rozrabiackiej działalności pamiętam jeszcze pieczenie kasztanów w piekarniku. Nie miało to nic wspólnego z andrzejkami, ale wspominam to, jako mój kolejny sposób na zabicie nudy. Kasztany oczywiście nie były z gatunku jadalnych, tylko takie nasze zwyczajne. Zamiast jednak zamieniać się w piekarniku w smakołyk, pod wpływem temperatury wybuchały, rozsypując dookoła żółty proszek. Wierzcie mi. Usunięcie jego było żmudne i nie do końca skuteczne. No tak, ale "najlepsze kasztany to tylko na placu Pigalle", a ponieważ żadna ze mnie Zuzanna i ten proceder zakończyłam dosyć szybko.