Pilotka z głową w papilotkach

Pilotem to ja jestem średnim. Nie samolotowym, a wycieczkowym. Taką mam bowiem niewdzięczną funkcję, kiedy jedziemy na wycieczkę. Mąż prowadzi samochód, a ja powinnam go prowadzić właściwymi drogami. Ale przecież to nie jest moja wina, że mózg kobiety pracuje zupełnie inaczej, niż mężczyzny. Dla mnie często w prawo, to w lewo, a w lewo to w prawo. Idę we właściwą stronę, ale mówię o tej drugiej. Na wycieczkach wolę obserwować krajobraz i zazwyczaj, kiedy jestem zafascynowana jakimś widokiem od strony kierownicy pada pytanie, w którą drogę powinniśmy skręcić. I tu zaczynam nerwowo wywijać mapą, wywracać ją do góry nogami i często okazuje się, że nawet nie wiem jaką mijamy właśnie miejscowość. Jaka ulga, kiedy uda mi się prawidłowo wytypować kierunek. Czasami jednak jest tak, że po kilku kilometrach okazuje się, że aleję 300-tu dębową, park zamkowy i ruiny dawno minęliśmy. Zamiast tego jest gołe pole, a my podążamy w zupełnie innym kierunku. No tak, ale to nie moja wina, że stacja benzynowa, która miała być po lewej była po prawej, a zaznaczony na mapie dom obok którego należało skręcić, został wyburzony ;). Wtedy jeden rzut oka na mapę przez męża i od razu drogi się prostują. Z łatwością trafiamy w punkt. Na szczęście dalszą trasę koduje we własnym mózgu, a ja mogę się zająć podziwianiem widoków, a nie płachty papieru, na której najbardziej mnie interesują zaznaczone zamki, kościoły i ruiny. No, ale sami powiedźcie, jak tu nie podziwiać.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Po każdej takiej wyprawie słyszę, że z pilota to mogę mieć tylko pilotkę na głowie. Chyba muszę wreszcie zainwestować dżipiesa :)