Dzyndzelek

Ostatni naleśnik schodzi z taśmy. Najwyższy czas zabrać się do produkcji nadzienia. Wyciągam, więc podstawowy składnik z lodówki i rozpoczynam procedurę otwierania. Ścieżka dostępu, jest! I mały dzyndzelek z tajemnym kodem „tu otwierać”. Ciągnę, więc za dzyndzelek do góry, w prawo, w lewo, już mi się kierunki kończą, a tu nic. Gdyby w takim tempie otwierał się spadochron, sama bym się zamieniła w naleśnik. Nie poddaję się, mimo, że mgła coraz bardziej przesłania mi pole widzenia. Dziwne. W kuchni mgła, za oknem przejrzystość. Mgła nabiera barwy i coraz intensywniejszego zapachu. Jak smog nad metropolią. No tak! Ostatni naleśnik nie przetrwał próby ognia i ląduje w śmietniku. Tego już za wiele! Chwytam nóż i szybkim, precyzyjnym ruchem wykonuję chirurgiczne nacięcie korpusu. Niczym nieskrępowany twarożek oddycha pełna piersią i wyłazi na stół. Ja zresztą też.

Uwielbiam wręcz te niedziałające dzyndzelki. Najgorzej, kiedy raz na rok chwyci mnie ochota na coś słodkiego.  Tylko natychmiastowe pożarcie czekoladki albo batonika może mnie uspokoić. Niestety większość jest tak szczelnie zapakowana i owinięta kilometrami taśm klejących, sreberek i folijek, że zanim się dobiorę to mi język ucieka do odwłoka. Nie na wszystkie, bowiem działa rozszarpywanie zębami na strzępy.

Zastanawia mnie, czy producenci też otwierają opakowania, za pomocą tych swoich sprytnych dzyndzelków, które są mikroskopijne i wymagają mega zdolności manualnych, sokolego wzroku i ogromnej cierpliwości. I czy któryś z nich przez kilka tygodni wymiatał spod mebli resztki herbaty, która eksplodowała na całą kuchnię po uruchomieniu kodu „tu otwierać”.