Kura znosząca złote jajka, a w rezultacie tylko kaleka

Każdy ma w sobie myśli i wspomnienia, które go blokują. Niewypowiedziane żale i pretensje, które siedzą ukryte głęboko i po kawałeczku zabierają radość i chęć działania.  Czasami jest to bardzo głęboki żal do ludzi, którzy według naszej oceny sprawili nam przykrość. Świadomie lub nie, ale my rozpatrujemy to w kategoriach krzywdy. Wiele czasu upłynie zanim przestaniemy się zadręczać i rozpamiętywać w nieskończoność. Zanim jednak to nastąpi zaczynamy mieć pretensje również do siebie.

Zastanawiam się czy zmieniłabym coś w swojej przeszłości. Czy popełniałabym te same błędy? Pewnie tak. Jedne nieświadomie, a inne z premedytacją z chęci doświadczenia czegoś. Czy byłabym tak bardzo zaangażowana w to, co robię, czasami nawet kosztem własnej wytrzymałości fizycznej i psychicznej? Pewnie tak, bo już taki ze mnie ambitny typ.

 Zawsze walczyłam o swoją pozycję w społeczeństwie, nie lidera, ale człowieka. Nie chciałam popełniać błędów, ani przyznawać się do swojej słabości, żeby mi nikt nie zarzucił, że jestem tylko mierną kaleką. Czy mi się udało? W pewnym sensie tak. Udowodniłam sobie, a przede wszystkim niedowiarkom, że mogę pracować i być profesjonalna, ceniona, skuteczna. A przede wszystkim, że mogę być niejednokrotnie lepsza od zdrowych, którzy nie mieli potrzeby lub ochoty działać z takim zaangażowaniem jak ja. Jedyny żal, jaki mam do siebie to taki, że czasami robiłam coś za wszelka cenę. Pomijałam własne potrzeby zdrowotne i odkładałam je na później. Wolałam udawać, że wszystko jest w porządku i pomimo bólu i cierpienia obdarzałam wszystkich wymuszonym uśmiechem, bo każdy grymas był oznaką słabości. Przyjmowałam każdą ilość zadań bez słowa skargi, żeby mi nikt nie zarzucił, że nie daję rady. Żałuję, że w odpowiednim momencie nie powiedziałam STOP! Teraz na chwilę muszę się zająć sobą! Może gdybym bez problemu mogła jeździć do sanatorium, dzisiaj nadal miałabym pracę, bo miałabym zdrowie. Nie doznawałabym licznych kontuzji, po każdym osłabnięciu. Zwolnienie, rehabilitacja?! Nie! Z obolałymi, spuchniętymi i posiniaczonymi nogami siadałam za biurkiem, żeby tylko nikt nie miał do mnie pretensji. I tak miał.

W pewnym momencie mój profesjonalizm i poświęcenie zostały pominięte.  W rezultacie i tak się okazało, że zawsze przede wszystkim będę kaleką. Chyba tylko dla mnie przyjaźń i lojalność mają znaczenie większe niż garść pieniędzy. Czy w ramach oszczędności zabija się kurę znoszącą złote jajka, tylko dlatego, że ma przetrącone skrzydło? Nie! Ona ma znosić jajka, a nie fruwać!

Czy było warto? Chyba jednak nie do końca. Muszę teraz przebaczyć, zapomnieć i wreszcie skupić się na sobie. Przestać wiecznie coś i komuś udowadniać. Już nie muszę. Teraz jest wreszcie czas na mnie, na moje marzenia i plany. Na wydobycie z wnętrza prawdziwej radości i pasji, bo one tam są i czekają aż pozwolę im wyjść na światło dzienne.