Ping pong

Monter od kablówki i netu przepadł, jak kamień w wodę. Na do widzenia poinformował nas, że dekodery będą, ale on nie wie kiedy. Za tydzień albo dwa...i  tyle go widzieli. Przerażająca wizja odcięcia od świata stanęła mi przed oczami. Na telewizję nakichał, ale net?! Brak bloga, to jak nieugaszone pragnienie w upalny dzień, klęska i kaput.

 Informacji od montera brak, a telefonu nie raczy odbierać. Zbieram się więc w sobie i dzwonię do dostawcy, z którym podpisywaliśmy umowę. Zdziwienie pani, po drugiej stronie słuchawki zbija mnie z tropu i nie wiem co mam powiedzieć. Ja, która zawsze ma tyle do powiedzenia?! Stwierdza mianowicie, że to niemożliwe, że montaż się nie zakończył i, że zabrakło dekoderów! Mówi to z taką pewnością, że zaczynam się rozglądać po mieszkaniu, bo straciłam pewność, czy faktycznie jestem u siebie, a z sufitu dyndają nowe kable i z półki mruga do mnie nowy modem. Okazuje się wreszcie, że to nie ja zwariowałam ,a pani oświadcza, że tak właściwie to ona tylko podpisuje umowy. Montażem i dostawą dekoderów zajmuje się "inna" firma.

Dzwonię więc do tej "innej" firmy. Na zarzuty o nierzetelności, pani oświadcza, że jest niewinna, bo ona tylko umawia wizyty z monterami. Monterzy natomiast pracują dla jeszcze "innej" firmy i to ona odpowiada za brak dekoderów.

Czuję się jak ping pong, a oni czują się luzacko zwolnieni z odpowiedzialności.

W poszukiwaniu dekodera albo jakiejkolwiek informacji dzwonię do firmy od montera. Niestety odzywa się tylko automat. Przez zaciśnięte zęby cedzę litrami melisę i postanawiam na chwilę odpuścić temat. Chociaż wizja blogowego kaput mnie nie opuszcza.

W końcu dopadam montera, a on ze stoickim spokojem oświadcza, że dekodery są już od kilku dni. Próbuję go nakłonić, żeby w te pędy nam go zamontował, a on podobnie, jak poprzednio grymasi i nie potrafi wybrać terminu. Z mojego głosu wyczuwa jednak, że moja determinacja sięga zenitu. Człapie ospale, a ja niehumanitarnie zostawiam go w rękach męża i nasłuchuję z kuchni. W ciszy montuje co trzeba, przestawia ruter i po kilkunastu minutach wychodzi mrucząc pod nosem pożegnanie.

Uuuuuf zdążyliśmy, rzutem na taśmę. Telewizja jest, a Internet hula po mieszkaniu, aż nie mogę za nim nadążyć. Pomijam fakt, że największym zdziwieniem napawa mnie to, że jedną tak błahą sprawą zajmuje się sztab ludzi. Jakby to była co najmniej operacja na otwartym mózgu. Po drodze każdy z nich zarabia, ale nikt tak naprawdę nie poczuwa się do odpowiedzialności.