Apteka, czy apteczka?

Ostatnio robiłam przegląd apteczki. Ileż tam było różności?! Aż się zdziwiłam, że tak bardzo dbamy o swoje zdrowie. W trosce o jeszcze lepszą jego jakość, przede wszystkim usunęłam przeterminowane medykamenty. Dużo z nich było powielonych i dopiero zaczętych. Wiadomo, że lekarz często przepisuje na chybił trafił. Uda się albo nie. Jeżeli nie, to tamte idą w odstawkę i kupujemy nowe. Może te żółte będą skuteczniejsze od różowych? I tak odkopałam antybiotyki różnego gatunku. Tabletki na kaszel, który bez nich i tak ustąpił, bo wiadomo, że najlepszy jest syrop z cebuli. Tabletki i krople na katar, który i tak mija po siedmiu dniach, a nieleczony po tygodniu. Suplementy diety na oczy, wiecznie opaloną i jedwabiście gładką skórę, śnieżnobiałe zęby bez dziur, porost włosów i barwienie siwych, paznokcie żeby rosły zdrowe i od razu kolorowe i wiele innych, które zawiodły i leżą niechciane w czeluściach szafki. I najważniejsze pudło z kilometrami bandaży, opatrunków jałowych i plastrów, które, od kiedy jest, tylko zbędnie zajmuje miejsce, ale zapewnia mi psychiczne bezpieczeństwo.

Kilka lat temu miałam częste tendencje do niefortunnych wywrotek. Nogi robiły co chciały i padałam na tzw. prostej drodze. Kiedyś było to tak niefortunne, że doznałam bardzo poważnego urazu stopy. Bolało okrutnie, opuchlizna rosła w oczach, a z palców lała się krew. Zdruzgotana siedziałam na podłodze, tuliłam stopę i wyłam, jak potępiona, ale nie chciałam jechać na pogotowie. Okazało się jednak, że upadając bardzo niefortunnie odgięłam palce i przy silnym zderzeniu z podłoga pękła mi skóra i to dosyć głęboko. Gorączkowo więc zaczęliśmy poszukiwania opatrunków, ale oprócz maluteńkich plasterków nie było nic. Na szczęście jesteśmy dobrze wyposażeni w materiały budowlane, a taśmy malarskiej mamy kilometry. Obłożyliśmy więc palce chusteczkami higienicznymi i mocno okleiliśmy taśmą malarską, która lepiej trzyma niż plaster. Na pogotowiu dostarczyliśmy wszystkim niezłej rozrywki. Najpierw zaskoczył ich rodzaj opatrunku. Później, kiedy lekarz obejrzał rany, nie mógł zrozumieć jak do tego doszło. Uznał, że to niemożliwe, żeby przy upadku rozerwać palce i patrzył na mnie i męża bardzo podejrzliwie. Myślał, że zrobiłam to sobie celowo albo zostałam poddana wymyślnym torturom. Tłumaczyłam mu, że w moim przypadku wszystko jest możliwe. Nie tylko dlatego, że jestem bardzo pomysłowa, ale z moim choróbskiem nigdy nic nie wiadomo, a poza tym bezwładnie upadające ciało waży tyle, co mały słoń i może nawet zmiażdżyć to i owo. Poza tym mam bezwładne stopy, które lecą gdzie chcą.

Po wyczerpującym wywiadzie sztab ludzi zaczął mnie przygotowywać do szycia ran. Najpierw kontrolne rtg stopy, przemywanie ran, zastrzyk przeciw tężcowy i… Główny chirurg stanął nade mną z igłą gotowy do szycia. Obleciał mnie strach!! Jak to żadnego znieczulenia?! To aż tak jest źle w naszych szpitalach, że szyją na żywca?!  W czasach zamierzchłych to dla uśpienia dali by eteru powąchać albo chociaż młotkiem gumowym w czółko, a tu nic!

- No przecież pani nic nie czuje – zdziwił się moimi obawami lekarz

- A kto powiedział, że nie czuję?  Jestem bardzo uczuciowa, nawet w stopach! To, że się nie ruszają, nie oznacza, że są nieuczuciowe! – i tutaj musiałam mu zrobić wykład z medycyny. Stópki się nie ruszają, bo impulsy z mózgu, które idą do stopy, żeby jej powiedzieć, że ma się poruszyć są leniwe i krnąbrne i po drodze zawsze gdzieś zboczą z trasy i nigdy nie mogą dojść do celu. Dlatego stopa nie wie, że powinna się poruszać, ale jest żywa i odczuwa wszystko, co powinna. Dziwne, ale chyba nie dla profesjonalisty?

Zastrzyk przeciwbólowy bolał gorzej niż borowanie zęba. Wszystko było dobrze dopóki działał, a potem myślałam, że będę chodzić na rzęsach z bólu. Pan doktor zapomniał mi przepisać silne leki przeciwbólowe, chyba w zemście za wykład z neurologii.

Taki nieszczęsny upadek zaliczyłam znowu kilka tygodni później. Lekarz nie widział jednak potrzeby szycia i skrytykował poprzednie, ponieważ okazuje się, że lepiej by się zagoiło bez. Natomiast najbardziej przerażały mnie czynności pielęgniarki, która robiła mi opatrunek. Zamiast pchnąć wózek, na którym siedziałam, do stanowiska opatrunkowego, złapała mnie za naderwane palce i zaczęła ciągnąć. Zrobiła to z taką energią, że nawet nie zdążyłam zareagować, na jej głupotę i tylko zajęczałam z bólu.

Kolejny raz służba zdrowia pokazała swoje prawdziwe oblicze.

 Staram się na ile to możliwe, nie upadać, jak przysłowiowy słoń, jeśli już to z gracją. I stwierdziłam, że jak coś się rozerwało albo skaleczyło, to i samo się zrośnie, a taśm malarskich i plastrów mam hurtowy zapas. Tak na wszelki wypadek J