Wieża Książęca w Siedlęcinie, czyli legenda o "złych kobietach".

Historia książęcej wieży w Siedlęcinie, to historia związana z kobietami. Trudno jest mi uwierzyć, że opisuje nas w bardzo niekorzystnym świetle. Niby, że my kobiety prowadzimy mężczyzn do zguby. Liczę jednak, że są to tylko historie wyssane z palca i można je między bajki wsadzić. Ale po kolei.   

Wieża w Siedlęcinie położona jest w powiecie jeleniogórskim, nad malowniczą rzeką Bóbr. 

 

 Jest jednym z najważniejszych i najlepiej zachowanych zabytków średniowiecznych w Polsce. Na największą uwagę zasługują kolorowe freski znajdujące się w jednej z sal. Przedstawiają one historię rycerza Lancelota z Jeziora, rycerza Okrągłego Stołu. Sir Lancelot zakochał się z wzajemnością w żonie króla Artura, Ginewrze. Zakazana miłość spowodowała same komplikacje. Doprowadziła do rozłamu wśród rycerzy Okrągłego Stołu, a w wyniku bratobójczych walk do śmierci samego króla. Zhańbiona i nieszczęśliwa królowa zamknęła się w klasztorze. Natomiast sir Lancelot swoim czynem zbrukał swe czyste serce, przez co utracił możliwość odnalezienia świętego Grala, a po śmierci króla i upadku Camelotu, podobnie, jak ukochana, zdecydował się na życie klasztornie. Oczywiście w innym klasztorze niż Ginewra. Przynajmniej tak mówi legenda i freski na ścianach wieży. I tak oto, kobieta doprowadziła do upadku państwa. Właściwie jej uroda, ale czyż to jej wina, że była taką pięknością, że mężczyźni nie mogli powstrzymać swych żądzy?

Inna legenda głosi, że w wieży mieszka zmora. Za życia była siódmą córka właściciela, a to podobno wróży nieszczęście. Była panną totalnie pozbawioną urody, przez co wszyscy ją wyśmiewali. Dlatego po śmierci pokazuje, do czego jest zdolna i dusi wszystkich, którzy się jej nie podobają. Nie wiem, jakie przyjmuje kryteria, a ponieważ podobno przybiera postać ćmy albo komara, dlatego na wszelki wypadek na noc zamykam okna. Lepiej, żeby się nie zaplatała w moje strony.

 

 

przed wieżą rośnie potężna lipa sądowa, która jest tzw. zroślakiem, czyli powiązaniem dwóch drzew.

  

 

           stąd jej ogromny rozmiar

 

 

 

wejście do wieży

 

 

 

 

 wspomniane freski

 

 

 

 

 

drewniany strop ostatniej kondygnacji 

 

średniowieczny kominek 

 

  

 Niesławną wieżę zostawiamy za sobą i zwiedzamy bardzo uroczy zakątek, który poleciła mi  Mamma . Schronisko Perła Zachodu położone nad jeziorem Modrym - jeziorem zaporowym rzeki Bóbr. Jest to bardzo klimatyczne i coraz bardziej popularne miejsce. Kiedyś niemalże zapomniane przez turystów, ponieważ ze względu na duże zanieczyszczenie rzeki Bóbr było nazywane Perłą Smrodu. Z tarasu widokowego rozpościera się widok na jezioro i zaporę na rzece. Widok faktycznie zapiera dech. Natomiast w ogromne zdumienie wprowadziła nas organizacja restauracji. Otóż, co chwilę z restauracji wychodziła kelnerka z naręczem przeróżnych potraw i krążąc między stolikami próbowała zidentyfikować sprawcę zamówienia. Efekt był taki, że dziewczyna nieźle się nabiegała, a lody i różnego rodzaju serniczki rozpuszczały się w mgnieniu oka. Myślę, że wrócimy tam jeszcze nie raz, bo jestem ciekawa jak to miejsce wygląda w innych porach roku.

 

 

Perła Zachodu od strony zapory elektrowni

 

 

 

 

wejście na małą wieżę widokową

 

 

 

 

widok z tarasu na jezioro Modre i most, który prowadzi do form skalnych i wzgórza Wieżycy

 

 

 

 

zapora na jeziorze i elektrownia wodna Bobrowice I

 

 

 

 

ciekawe figury strażników schroniska

 

dolina Bobru

 

 

 

Późnym popołudniem łapiemy jeszcze przepiękny krajobraz okolicy ze szczytu góry szybowcowej w Jeżowie Sudeckim.

w dole Jelenia Góra