Chojnik - smutny żywot singla

Dawno, dawno temu, na szczycie góry, w okazałym zamczysku mieszkała sobie księżniczka Kunegunda. Dla zaprzyjaźnionych występowała pod pseudonimem Kundzia, a dla nieszczęśliwie zakochanych piekielna Kundzia. Kundzia dobiegała tzw. słusznego wieku, czyli takiego, w którym nie wypadało pozostawać panną. Nic sobie jednak z tego nie robiła, gdyż odpowiadało jej życie singla. Daleka jej była wizja pieluch, stania przy garach i męża leniwca, który oglądałby się za służkami. Wolała prowadzić swobodne i wystawne życie i otaczać się zastępem adoratorów, a że ponętną niewiastą była, adoratorów wciąż przybywało. Wreszcie postanowiła uciszyć plotki i przeprowadzić test dla przyszłego małżonka. Otóż każdy ubiegający się o jej rękę i nie tylko rękę, miał wykonać pewien test. Tylko ten, który objedzie na koniu zamek i cało wyjdzie z próby zasłuży, by poślubić próżną Kundzię. Zadanie to jednak było zbyt trudne i nie jeden śmiałek runął w dół wraz ze swoim rumakiem. Kundzia zacierała rączki i hulała dalej.

 Pewnego dnia zjawił się na dziedzińcu białolicy i wycackany rycerz, w lśniącej zbroi i na wyczesanym ogierze.  Zabiło serce spragnionej takich wdzięków niewiasty. Chciała mu odpuścić ciężką próbę i zaciągnąć do łoża, z pominięciem ołtarza i całego ceremoniału. Rycerz jednak był zbyt dumny, objechał szczęśliwie zamek, zawinął kitę i tyle go widzieli. Udowodnił, że dla chcącego nic trudnego i rozochoconą księżniczkę pozostawił we łzach. Kundzia była tak rozwścieczona, że skoczyła za rycerzem. Niestety niefortunnie runęła na wielki głaz i straciła życie. Do dzisiejsze dnia na wielkim kamieniu pozostały ślady jej wielkich pośladków.

Do dzisiejszego dnia zamek Chojnik jest okazałą budowlą. Mieści się niedaleko Jeleniej Góry, a jego szczerbaty zarys widać z daleka. Do zamku prowadzi kilka dróg. Od Sobieszowa, ale dosyć trudna, bo biegnie przez skupisko skalne zwane Zbójeckimi Skałami. Dlatego, kiedy postanowiliśmy się dostać do zamku wybraliśmy teoretycznie łatwiejszy szlak. Wiedzie on z drugiej strony góry od miejscowości Zachełmie. Trasa trochę długa, ale bardzo przyjemna, przez bukowy las. Długość jej nam nie przeszkadzała, cieszyliśmy się, że jest dosyć łatwa. Bez zbędnych wzniesień i głazów, aż do momentu, kiedy naszym oczom ukazał się rząd kamiennych schodów. Wysokich, nierównych i po prostu wstrętnych. Nie było wyjścia, musieliśmy się na nie wdrapać. Mąż był lekko przerażony, bo tego nie przewidział, ale trochę mnie ciągnął pod górę, trochę popychał i jakoś znaleźliśmy się przed bramą zamku.

Do zwiedzania jest dziedziniec, pręgierz, mury obronne, loch głodowy i wieża widokowa z panoramą na  Karkonosze.  Nie ma on tak okazałych wnętrz jak inne zamki, ponieważ w XVII wieku uległ pożarowi i z wielu zabudowań pozostały resztki. Pozostał jednak jedną z największych atrakcji tego regionu.
Bardzo lubimy takie zabytki, dlatego nie spieszyliśmy się i zwiedzanie zakończyliśmy późnym popołudniem.
 Mąż postanowił, że dla mojej wygody, wrócimy inną drogą i ominiemy kamienne schody. Początkowo trasa była łagodna. Szeroka wygodna droga. Po pewnym czasie musieliśmy z niej zboczyć, żeby trafić na ścieżkę prowadzącą do samochodu.  Wiodła ona przez las i z każdą chwilą robiła się coraz bardziej stroma. Zaczynało się robić ciemno, a na naszej drodze, jak grzyby po deszczu wyrastały kamienie, gałęzie, a ścieżka coraz bardziej się zwężała. W pewnym momencie przemieniła się w stare koryto strumienia i właściwie momentami trzeba było się czołgać pod górę. Byliśmy coraz bardziej przerażeni. Na mapie nie wyglądało to aż tak strasznie. Miało był bliżej i łagodniej. Wreszcie w milczeniu i z duszą na ramieniu dotarliśmy do podnóży kamiennych schodów, czyli miejsca od którego zaczęliśmy wspinaczkę do zamku. Teraz już z ulgą i radością ruszyliśmy w zapadającym zmierzchu przez las, a świadomość odnalezionej drogi niosła nas jak na skrzydłach. Szukanie lepszej drogi się nie opłaciło, ale przy okazji zaliczyliśmy kawałek Ścieżki Kunegundy w Piekielnej Dolinie i mogę powiedzieć, że Chojnik obeszłam na około dwa razy. Kundzia dała nam nieźle popalić.

 

Kundzia wciąż straszy na zamku. Udaje smoka z rozdziawioną paszczą i wygania turystów.

Za karę stoi czasami pod pręgierzem o chlebie i wodzie. Chleb suchy, a woda z kałuży, dlatego taka zabiedzona.

Krnąbrna jest okrutnie i stanie pod pręgierzem to małe miki, dlatego trzeba ją czasami zamknąć w wieży.

Ostatni rzut oka na przepiękny krajobraz okolicy.