Samouzdrawianie, czy bioenergoterapia?

Ostatnio z Jaskółką i  Ethel dyskutowałyśmy na temat możliwości samouzdrawiania. Sprowokowała nas do tego wizyta ojca Bashobora na stadionie narodowym w Warszawie. Przez jednych nazywany jest katolickim uzdrowicielem, a przez innych szamanem. Wielu z nas zastanawiało się jak to jest z tymi uzdrowieniami, czy to wydarza się naprawdę, czy to jakieś zbiorowe halucynacje. Kilka dni trawiłam temat i przypominałam sobie, jak to jest ze mną i moją walką o zdrowie.

Dawno temu lekarze przestali mnie leczyć i diagnozować, bo stałam się zbyt trudnym i dziwnym przypadkiem. Objawy mojej choroby nie były typowe i jedni mówili, że jeszcze pożyję, inni, że już nie tak długo, jedni, że będę chodzić inni, że będę roślinką. Bardzo chciałam zagrać im na nosie i udowodnić, że ich wszelkie przepowiednie to bzdura. Zaczęłam szukać pomocy w medycynie niekonwencjonalnej. Przeczytałam wiele książek na temat samouzdrawiania i zaczęłam ćwiczyć nie tylko ciało, ale przede wszystkim umysł. Medytacje, afirmacje i wizualizacje to nic innego, jak modlitwy, które pobudzają ogromne pokłady energii, jaką każdy z nas posiada. W jednych czai się uśpiona i nieużywana przez całe życie, a inni potrafią zrobić z niej użytek. Dla mnie działanie ojca Basobory to nic innego, jak wzbudzenie w ludziach tej ogromnej mocy, która może uzdrawiać. Poprzez słowo, modlitwę, sugestię. Najważniejsza jest jednak nasza ogromna wiara, bo to ona nas zmienia i uzdrawia, a nie jak myślą niektórzy, czary, czy kuglarskie sztuczki.  

Kiedyś przez kilka miesięcy chodziłam do bioenergoterapeuty. Na początku byłam nastawiona sceptycznie, bo po pierwszym seansie nie wyzdrowiałam nagle i cudownie. Chciałam jednak spróbować i chodziłam dalej. Po kilku wizytach czułam się jakby lżejsza emocjonalnie.  Moje stare lęki, urazy, żale, kompleksy zaczynały się jakby rozpuszczać pod wpływem energii, którą on mi przesyłał. Moje ciało przestało się wreszcie kurczyć ze strachu i niepewności i poczułam się silniejsza fizycznie. Po jakimś czasie stwierdziłam, że uzdrowiciel zaczyna za bardzo ingerować w moje myśli i postrzeganie świata. Rzeczywistość zaczęła mnie nudzić, traciłam pokorę do życia, a na wszystkich patrzyłam z góry, jakbym posiadła tajemną wiedzę, niedostępną dla każdego. Dlatego zrezygnowałam z kosztownych wizyt i uznałam, że sama też mogę sobie pomóc. Pewnie nie mam takiej siły jak „uzdrowiciel z prawdziwego zdarzenia”, ale moimi myślami też mogę działać. Mogę wzbudzić w sobie ten Boży pierwiastek, który tkwi w każdym z nas. Dla mnie Bóg nie jest już tylko  staruszkiem z siwą brodą. To Moc, Siła, Światło, a przede wszystkim Miłość.

Kierując tę Miłość w stronę swoją i innych możemy być szczęśliwi. Napełniając się tym Światłem możemy wzbudzić w sobie Moc, która da nam Siłę do walki z każdą chorobą i do tworzenia naszej rzeczywistości. Kiedy mamy tę Siłę wywołujemy twórcze myśli. Każda, bowiem myśl, która kiedykolwiek pojawiła się w naszej głowie, prędzej czy później zmaterializuje się w naszym życiu. Najszybciej ta zła. Dlatego nie myślę, że jestem chora. Był, bowiem czas, kiedy przestałam myśleć pozytywnie. W mojej głowie miałam wizję siebie biedniutkiej, chorótkiej, nad którą się wszyscy użalali. Był to okropny czas, czas powrotu do tragicznego samopoczucia. Powrót do euforii sprzed lat jest o wiele trudniejszy, ale trwa. Wierzę na nowo w Moc, która we mnie Świeci.