Pełnia księżyca, a zaćmienie mózgu?

W piątek opanowało mnie lekkie zaćmienie. Nie księżyca, bo przecież była pełna, a mózgu. Jak na złość szare komórki miały lenia, a ja, co chwila musiałam je budzić. Zaczęło się od awarii komórki. W pewnym momencie zgubiła gdzieś zasięg i bieganie po mieszkaniu nie pomogło, bo nie mogła go za Chiny Ludowe odnaleźć. Zmuszona byłam do resetu. Najgorszy był moment, kiedy po włączeniu zażądała PIN-u.  Pierwszy numerek okazał się być PIN-em poprzednim, a drugi numerem chyba… karty płatniczej. Na szczęście udało mi się wytężyć umysł i trzeci był prawidłowy. Komórka się odratowała i odnalazła w świecie fal. Mózgowe chyba się przegrzały, bo totalnie zastrajkowały przy bankomacie. Karta w maszynie losującej, a ona zamiast kasy pluje mi w twarz, że PIN nieprawidłowy. Jak to?! Przecież zawsze działał! Na szczęście przypomniałam sobie, że numerek mam gdzieś zapisany. Jak Kloss obmacałam podszewkę torebki, odnalazłam zgrubienie, szarpnęłam ostrymi zębiskami i wydobyłam mikrofilm. Maszyna losująca sapnęła zawiedziona i musiała wypluć należne złotówki.  Odetchnęłam z ulgą, mózg też, bo mógł dalej odpoczywać. Do czasu. Polka zaczęła się przed domem. No tak, kluczy brak i trzeba grzecznie i potulnie poczekać na małżonka. Niestety nie należę do cierpliwych, a tym bardziej potulnych i próbuję otworzyć drzwi kodem do domofonu. I znowu do trzech razy sztuka. Drzwi, ani drgną i mózg zresztą też nie. Próbuję wydobyć, z czeluści pamięci, dawno nieużywany szyfr do domostwa. Domofon piszczy sobie, a ja sobie. Kolejny raz mam wypruwać podszewkę, ale na ratunek przychodzi mąż dzwoniący kluczami. Czuję się jak  przegrzana Enigma, a numerki i cyferki latają mi przed oczami. No nie przed mózgiem chyba, bo ten śpi dalej i nie poczuwa się, ani trochę. Wolę odświeżyć mikrofilm i na wszelki wypadek nie zaszywam podszewki. Szkoda zębów.