Moja droga w nieskończoność. Zamek Rokitnica

 


Ostatnia moja wyprawa sprawiła mi ogromną radość. Nie tylko ze względu na walory widokowe, ale przede wszystkim dlatego, że była to prawdziwa piesza wycieczka. Długa i mozolna, ale wreszcie zmusiłam moje nogi do wysiłku. Do niedawna bowiem aby przejść sto metrów musiałam odpoczywać trzy razy i ciągnęłam się jak żółw, a sapałam jak lokomotywa. Wycieczka zaś wyglądała tak, że podjeżdżaliśmy jak najbliżej obiektu, tylko po to bym mogła wysiąść z samochodu i klapnąć na najbliższej ławce. Cieszę się ogromnie, bo to oznacza, że tygodnie i miesiące codziennych wytrwałych ćwiczeń dają rezultaty. Co prawda doprowadzają mnie czasami do szału albo łez niemocy i jest to droga w nieskończoność, ale to działa!!!

No dobra, ale miało być o Rokitnicy, a właściwie o ruinach zamku, jednej z najstarszych tego typu budowli w Polsce. Rokitnica to wieś położona w powiecie złotoryjskim. W XIII wieku Henryk I Brodaty wzniósł tu zamek. Na tym zamku właśnie w 1211 roku nadał Złotoryi, jako pierwszemu miastu w Polsce prawa miejskie i przywilej miasta górniczego. Henryk Brodaty dosyć często bywał na zamku, a nawet spędził tu miesiąc miodowy ze swoją żoną Jadwigą.

Wyprawę zaczynamy zgodnie ze ścieżką dydaktyczną, na której umieszczono liczne tablice informacyjne.

Fragment krzyża pochodzi zapewne z zabytkowego cmentarza przykościelnego.

Wiele drzew i ścieżek jest pokrytych bluszczem.

Kilka ciekawych informacji na temat tej wiecznie zielonej i trującej rośliny znajdujemy na kolejnej tablicy.

Po pokonaniu 20-stu (dokładnie przeliczyłam) drewnianych schodków, wchodzimy do lasu. Droga początkowo prowadzi łagodnie grzbietem wału obronnego, a potem raz opada stromo w dół, a raz pnie się do góry. Na pierwszej mapie wyglądało to łatwo, lekko i przyjemnie, a w rezultacie okazało się takie oto

Cudnie prawda ?   :)))
Mroczne, głębokie nawet na 4 metry parowy, które okazały się podwójnymi fosami okalającymi wzgórze zamkowe.

Na podstawie tej oto bardzo plastycznej mapy, przekonaliśmy się, jak tak naprawdę jest ukształtowany teren. No, ale skoro zabrnęliśmy tak daleko, trzeba było zebrać się w sobie, przemówić nogom do rozumu i iść dalej. Zapach ruin unosił się w powietrzu. I oto wreszcie, po pokonaniu kolejnego stromego wzniesienia naszym oczom ukazało się prawdziwe cudo.

 

 

 

 

 

 

Musiało zostać obfotografowane z każdej strony, dotknięte i powąchane. Jest to ostatnia ściana z zamku, która stanowiła kiedyś część kaplicy św. Jadwigi. Zamek został zniszczony w XV wieku i nigdy go nie odbudowano.

 Miejsca tego pilnują wiekowe drzewa, a niektóre z nich mają nawet imiona.

 

Na bocznej ścianie w 1970 roku umieszczono tablicę pamiątkową ku czci Piastów Śląskich.

Przyjemnie było posiedzieć na polanie, patrzeć na oświetlone mury, wdychać zapach historii i wsłuchiwać się w szum wiatru i trzeszczenie konarów drzew. Zimne i wilgotne kamienie opowiadają legendę o ukaranym klątwą mnichu, który od wieków liczy złote monety. O północy w poświacie księżyca w murach otwiera się tajemnicze okienko, za którym kryje się skarb. Kto w pojedynkę znajdzie się tutaj w tym czasie, może stać się jego posiadaczem. Nie ryzykowaliśmy jednak czekania do nocy, bo  zaczęło mocno wiać, a polanę otoczyły deszczowe chmury. Pewnie przyroda dała nam do zrozumienia, że wystarczy odpoczynku i trzeba ruszać dalej. Ścieżka prowadziła dookoła wzgórza, ale nie zaryzykowaliśmy wędrówki tą trasą. Mąż zbadał ją wstępnie, oświadczył, że jest gorsza niż ścieżka Kunegundy na Chojniku, dlatego wróciliśmy tą samą drogą. Fakt, że moje mięśnie czworogłowe i dwugłowe były lekko gumowe, a końcowe metry pokonałam niemalże ciągnięta za nogę po ziemi, ale cieszę się, że kolejny raz odkryliśmy coś interesującego. Nasze okolice kryją jeszcze wiele tajemnic i mam nadzieję, że wystarczy mi czasu i siły, żeby je obejrzeć.