Z boku, czy jednak w środku?

Na szczęście szkolne przeżycia są już poza mną, ale zawsze pierwszego września robi mi się smutno. Wspomnienia z przeszłości powracają czarną chmurą. Nie wspominam szkoły zbyt dobrze. To był wieczny stres i zmagania. Fizyczne i psychiczne. Nieustannie stałam na baczność, najbardziej chyba przed samą sobą. Chciałam udowodnić za wszelką cenę, że jestem wartościowa i braki fizyczne nadrabiałam idealnymi wynikami w nauce. Moja pierwsza dwójka, w pierwszej klasie, była dla mnie ogromną ujmą na honorze i tamtego dnia postanowiłam, że już nigdy nie będę się wstydzić. Później słabsza ocena doprowadzała mnie do totalnej paniki.  Przecież najlepszym to się nie zdarza. Był to również czas osamotnienia wśród rówieśników i stania z boku. Zawsze czułam się inna i wytykana palcami.

 Nie było łatwo, ale pewnie mnie to zahartowało przed dorosłym życiem. Teraz uważam niektóre szkolne problemy za banalne. To moje ciągłe stanie na baczność i staranie za przesadne. Do moich obowiązków życiowych należała nauka. Problemy dorosłych mnie nie dotyczyły, bo od tego byli rodzice. Mimo moich zmagań mogłam czuć się bezpieczna i nie musiałam podejmować trudnych decyzji. Ktoś robił to za mnie. Ktoś dbał o dom, o jedzenie, ubranie, wakacje. Ktoś dorosły i odpowiedzialny.  Dzisiaj to ja jestem dorosła i muszę podejmować strategiczne decyzje. Nie mogę chować głowy w piasek, uciekać przed odpowiedzialnością za swoją teraźniejszość i przyszłość. Nikt nie może żyć za mnie. Dopiero teraz jestem w prawdziwym życiu, wystawiona na wszelkie ciosy, jakie niesie ze sobą dorosłość. Dorosłość, która kiedyś była synonimem wolności i swobody. Teraz czasami chciałabym zrzec się tej swobody i pozwolić, żeby znowu ktoś inny podejmował za mnie decyzje i przejął na siebie wszystkie problemy świata.

Może kiedyś ta dorosłość nie była też taka drapieżna. Teraz każdy musi dosłownie walczyć o siebie i najlepiej rozpychać się łokciami, żeby nie zostać zadeptanym.  Teraz wszyscy jesteśmy tak samo zagubieni i przerażeni życiem. Zarówno dzieci, jak i dorośli. Słabsi i bardziej wrażliwi nie mają prawa bytu. Silniejsi, bowiem nie oglądają się za siebie w pędzie, jakie narzuca rzeczywistość.  Ci, którzy nie biegną jednym tempem albo potykają się po drodze są zadeptywani lub spychani na boczne tory. Zasmuca mnie to i zastanawiam się, dokąd i po co my tak pędzimy i gdzie po drodze pogubiliśmy prawdziwe wartości.