Zbyt wiele szczęścia na raz.

Miały być spacery, a jest leżenie w łóżku. Dostałam kategoryczny zakaz chodzenia i obciążania kręgosłupa, a szczególnie nogi. Mój rehabilitant najpierw złapał się za głowę i prawie ochrzanił, że tak długo zwlekałam z wizytą. Mięśnie mi tak zesztywniały, że po masażu i jego zaczęły boleć ręce. W końcu jestem uparciuchem i myślałam, że jakoś sama sobie poradzę. Poćwiczę, posmaruję maścią. W końcu walczę z tym bólem już od lat. Niestety bez wsparcia profesjonalisty niewiele mogę zrobić. Faktycznie, po wyjściu z gabinetu czułam się wspaniale. Na drugi dzień, zgodnie zresztą z ostrzeżeniem rehabilitanta, rozruszane mięśnie dały mi tak popalić, że ryczałam z bólu cały dzień. Jestem nieprzytomna i snuję się, jak cień. W nocy nie śpię, bo nie wiem, jak się ułożyć. Nie mogę, chodzić, stać, siedzieć. Najchętniej zawisłabym w jakiejś próżni. W końcu znalazłam pozycję, w której nie wyję z bólu i zaległam na kanapie. Zbijam gorączkę, łykam przeciwbólowe i nie mam siły machnąć ręką. Mąż za to ma ręce pełne roboty. A to pogłaskać, a to przytulić, pomasować, posmarować, otrzeć łzy, wydmuchać nos. I tak leżę i proszę Boga, żeby już mi ulżyło. I przyrzekam sobie i jemu, że jak mi tym razem przejdzie to już zawsze będę na siebie uważać i nie dopuszczę do takiego bólu. No tak, tylko co ja mogę. Jedyne to od nowa zacząć ćwiczyć i odbudować to, co się ulotniło przez to unieruchomienie.
Niestety coraz częściej myślę o wózku. Wiem, wiem, wiem. Obiecałam sobie, że nigdy w życiu na nim nie siądę. Okazuje się jednak, że chyba nie mam wyjścia. Chcę bowiem żyć aktywnie, a moje nogi nie mają na to siły. Mąż mnie też przekonuje, że to dobra decyzja. W końcu nie musi to oznaczać poddania się. Natomiast wreszcie będę mogła spędzić mnóstwo czasu na zakupach, zwiedzić miejsca, do których do tej pory nie miałam siły dojść. Myślę, że to będzie bezpieczne, awaryjne wyjście. Ale chodzić oczywiście nie przestanę, o nie! Wybór wózka to też nie jest łatwa sprawa, ale to osobna historia.
Generalnie nie jest nudno. Na dodatek po powrocie z masażu, zastaliśmy strumyk, który powolutku opuszczał łazienkę i kierował się w stronę przedpokoju. Nasz ukochany sąsiad zalał nas kolejny raz. Ma do tego prawdziwy talent. Kiedy jakiś czas temu robił remont mieszkania, wylewka z jego pokoju znalazła się u nas. Fachowcy niestety nie pomyśleli, żeby dokładnie uszczelnić narożniki. I tak zastaliśmy zabetonowane okno, wykładzinę i ściany w modnym szarym kolorze. Kilka dni po tym, wylewka z balkonu zalała mi pelargonie. Pierwszy raz w życiu widziałam takie sztywne kwiatki. Tym razem prawdopodobnie, nie wytrzymały przyłącza  od pralki. W każdym bądź razie sufit mamy załatwiony na cacy.
Jak widać ostatnio mam o czym myśleć. Leżę zatem i dumam, a nawet odrobinę się nad sobą rozczulam. Chyba. Najgłupsza myśl, jaka mi przyszła do głowy to: co ze mną będzie dalej? Staram się jednak przyczepić do teraźniejszości i z utęsknieniem czekam na kolejny masaż, ale to dopiero za kilka dni, kiedy noga przestanie boleć. Na razie to jeden wielki siniak.