Perspektywy.

 

Wczoraj spoglądałam na świat z takiej oto perspektywy.

 

 

Pozwoliłam sobie na totalny luz i dosłownie zagłębiłam się w tej soczystej zieloności.

Nie zwracałam uwagi na wędrujące dookoła mrówki, które chyłkiem próbowały wedrzeć mi się do nogawek. Na wilgoć, która właziła do ubrania i ewentualne zielone plamy od trawy i wszelakiego zielska. Chyba dawno się tak nie wyluzowałam. Kiedy tylko zobaczyłam tę cudowną łąkę, od razu wiedziałam, że muszę na niej poleżeć i wczuć się w jej klimat. Tylko ja, zapach wiosny, cudowny śpiew ptaków, wędrujące po niebie obłoki gonione wiatrem. Było cudownie. Mąż jeszcze bardziej utonął w tym klimacie. Łypnął dwa razy okiem, po czym jakby nigdy nic zaczął chrapać :)

Szkoda, że ta chwila nie mogła trwać w nieskończoność. Wieczorne, trudne rozmowy całkowicie zmieniły moją perspektywę, wzbudziły wiele wątpliwości, mnóstwo pytań i ogromnego żalu.

Kim są ludzie, którzy mnie otaczają? Czym się kierują w swoim postępowaniu? Czy wybujałe EGO musi im przesłaniać właściwy ogląd sytuacji? Jakiego rodzaju "prawdy" głoszą? I co jest właściwie szczere i uczciwe, czy to co deklarują teraz, czy to co kiedyś? Czy kiedy się uśmiechają i obiecują miłość i wsparcie, to tylko deklarują, a tak naprawdę zakładają maskę, a w kieszeni chowają sztylet?? Dlaczego zapominają o boskiej cząsteczce, która tkwi w każdym z nas? Dlaczego budują wokół siebie mur z obrazy i fochów, do których tak naprawdę nie mają podstaw? Czy lepiej im z tym żyć, wierząc jednocześnie, że czynią dobrze? Tylko dla kogo? Nigdy tego nie rozumiałam, nie zrozumiem i nie zaakceptuję. Nie kieruję się w życiu fochami i nie potrafię się obrażać. Szkoda mi na to życia i energii. Wolę ją spożytkować na przyjemniejsze sprawy, niż zaciemniać swoją duszę. Wolę ludzi kochać, niż się od nich oddalać. Dla mnie fochy to okazywanie lekceważenia i braku szacunku do innych, a przede wszystkim do siebie i do Boga. Może jestem naiwna i kolejny raz dałam się zwieść pozorom. Pozwoliłam do siebie zbyt mocno zbliżyć i okazałam za mało asertywna. Już chyba taka jestem, naiwna i lgnąca do ludzi i wiecznie szukająca miłości, przyjaźni, wsparcia, szczerości i szacunku. Obawiam się jednak, że jestem skazana na niepowodzenie, bo chyba zbyt dużo wymagam od innych. Ale czy naprawdę jest to tak wiele?
Mam żal, a moja łąka pokryła się ciężkim popiołem. Mąż mnie pociesza, że to minie i żebym nie dawała się ponurym myślom. Cieszę się, że go mam, że potrafi rozgonić pył, chociaż wiem, że jego łąka bardzo często szarzeje.
Kim są ludzie, którzy nas otaczają?!