Poszukiwanie Boga

 

Tłum wystrojonych rodziców i dzieci. Każda dziewczynka z dumą prezentuje komunijną sukienkę. Tylko ja drżę ze strachu, bo myślę, jak pokonać  schody prowadzące do głównego wejścia kościoła. Na szczęście mama przychodzi z pomocą i łamiąc szyk pomaga mi się wspiąć. Próbujemy nie słyszeć złośliwych komentarzy etatowych dewotek. Zawsze się zastanawiam, czy te babcie rozumiały cel, w jakim tam były i modlitwy, które klepały bez przerwy.

Taka idzie do komunii?! Takie dziecko powinno się trzymać w domu?! Taka mała i już chora! ( czyżby choroba była zarezerwowana dla staruszków).

Tak, wiem! Lepiej siedzieć w domu i nie rzucać się w oczy. Takich ludzi jak ja nie wystawia się na światło dzienne!

I jak tu nie mieć żalu do Boga, który mnie od siebie odpycha?

Żal mi samej siebie z tamtych lat. Nie rozumiałam, dlaczego tak jestem postrzegana. Naiwnie wierzyłam, że to, czego uczą na lekcjach religii i w kościele, o miłości bliźniego, ma odzwierciedlenie w życiu. Niestety nawet sama instytucja kościelna nie jest ustawiona w stronę chorych. Do tej pory większość kościołów to piękne budowle z niekończącymi się schodami do nieba, niemożliwymi do pokonania przez niepełnosprawnych. Budowle tworzone dla boskiej uciechy??  Najważniejsze, wydawałoby się miejsce, również jest zarezerwowane dla zdrowych.  

Teraz już wiem, że Boga można odnaleźć gdzie indziej. W samym sobie.