Falowanie.

Co powoduje cierpienie?  Cierpienie samo w sobie, czy raczej myślenie o nim? Czy gdyby człowiek wyłączył myślenie przestałby cierpieć?  To może zamiast tabletek przeciwbólowych, tabletki na zanik myśli? Czy kiedy pozwolę samej sobie zatracić się w cierpieniu i bólu, przestanę się szamotać i bronić, wszystko minie? Leżę zatem i nie walczę. Fale bólu i cierpienia przepływają swobodnie. Staram się ich nie zatrzymywać, żeby razem z odpływem nic się nie oderwało, zaczepione przez moją myśl.

Chowam cierpienie głęboko pod skórą. Nakładam maski, coraz to nowsze w zależności od okoliczności i ludzi. Chcę czasami krzyczeć i mieć w nosie maski i miny. Chcę poczuć się sobą, taką ze środka. Chcę żeby czasami fala mnie zalała i obnażyła szkielet cierpienia. W środku, jak dodatkowe serce pulsuje ból, którego nie mogę zatrzymać. Chcę żeby inni też czuli taki ból i cierpienie i przestali udawać, że coś ich to obchodzi. Dzisiaj to ja nie mam zrozumienia i tolerancji. Mam dosyć wiecznego usprawiedliwiania innych i ich zachowań, które wynikają z czystego egoizmu. Dzisiaj to ja chcę! Chcę być egoistką! Dzisiaj to ja się obrażę………..tylko, że ja nie potrafię. Mam wieczny syndrom zgody i tęsknoty. No właśnie to ja mam, nie nikt inny. To mój problem, mojego cierpienia i mojego bólu. Nikt o tym nie wie i nikogo to nie obchodzi. Moich łez nikt nie widzi, a tupania nogą nie słyszy.

Zawsze się zastanawiałam, dlaczego samotni ludzie dziwaczeją. Przecież samotność daje tak dużo możliwości. Można……….można wiele, ale ……….komu o tym powiedzieć? Samemu sobie, do lustra wyśmiać swoją radość, opowiedzieć o szczęściu, wypłakać ból? W pewnym momencie człowiek przestaje zauważać zmiany, już nie pamięta jak to było dawniej. Cierpi, ale nie potrafi wyjść ze skorupy, bo się zwyczajnie boi. Siebie, ludzi i ich reakcji.

Przecież nie tak miało być! Plan był zupełnie inny! Niekontrolowany runął. Ale przecież tak wiele rzeczy nie zależy od nas. Codzienny ból, cudza obojętność…..

Dzisiaj nie mam żadnej maski. Zamknęłam szafę i nie chcę na nie patrzeć. Leżę i faluję razem z bólem. Może za chwilę odpłynie? Muszę tylko pamiętać, żeby żadną myślą nie zatrzymać chociażby skrawka. Przeminie aż do następnego razu, kiedy znowu mnie zaleje.

A jednak………..muszę powoli wstać i ubrać maskę, dla jednej jedynej osoby, która zasługuje na najpiękniejszą z nich…..