Skały, jak malowane.

W poprzednim poście rozpoczęliśmy wędrówkę po skalnym mieście Adrszpach, a właściwie po przedmieściu. Miasteczko tak naprawdę zaczyna się od bramy gotyckiej, którą razem z siecią kładek i schodów wybudowano w 1839 roku.

Bardzo trudno w tym miejscu zrobić zdjęcie, bez udziału turystów. Przez bramę cały czas ktoś przechodził. Po jej przekroczeniu weszliśmy w krainę mchów, paproci i jeszcze piękniejszych widoków. Wzdłuż całej trasy krąży między skałami rzeka Metuja, nad którą prowadzą wygodne, drewniane pomosty.

Jednym z najciekawszych i najpiękniejszych zakątków jest tzw. słoniowy rynek. Miejsce to ma mikroklimat i roślinność charakterystyczną dla wyższych partii gór. Temperatura w tym miejscu jest o wiele niższa, niż w pozostałej części skalnego labiryntu.

Od słoni niedaleko już do małego hipopotama.

W niektórych miejscach skały obrośnięte są prawdziwymi dywanami zieloności.

Niektóre wyglądają jakby ktoś je wymalował sprayem.

Czyżby freski?

Dawniej w skalnym labiryncie ludność ukrywała się głównie przed wojnami. Dopiero około roku 1700 zaczęli je odwiedzać pierwsi turyści ze Śląska. Wśród nich wiele znamienitych postaci historycznych. Chociażby królowa pruska Luisa, król Fryderyk August, czy też cesarz Józef II.

Tak sobie myślę, że moja wyprawa na wózku to żaden wysiłek w porównaniu z tym, co osiągnął ten wspinacz. No cóż, do odważnych świat należy :)

Jak już wspomniałam, wracaliśmy tą samą trasą, ale odkrywaliśmy wciąż nowe widoki. Na przykład głowę egipskiego sfinksa.

I znowu głowa cukru, ale z drugiej strony.

Ponownie dotarliśmy do jeziorka i zdecydowaliśmy obejrzeć je z drugiej strony.

Droga nie była zbyt przyjazna dla wózka. Kółka grzęzły w piachu albo zawieszały się na wystających, na wąskiej ścieżce korzeniach. Warto jednak było wytężyć muskuły. Zresztą co dwie pary to nie jedna :)

Wyprawę zakończyliśmy pełni wrażeń, niezapomnianych obrazów, ze zmęczonymi rękami i zdartymi rękawiczkami. Jeszcze tylko przeprawa przez tory i szutrową drogę na parking. Ogromnie bym się cieszyła, gdyby Czesi bardziej pomyśleli o wózkowiczach i bardziej przystosowali drogę do skałek. Chociaż i tak jesteśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni ich nastawieniem do Polaków. W sumie nic dziwnego, skoro 90% spotkanych przez nas turystów to nasi krajanie.