Właściwe wybory.

Za mną bardzo trudny czas. Czas bolesnych oczekiwań i trudnych wyborów. Kolejna życiowa lekcja, która w ogromnej kumulacji wydarzeń, spadła na mnie i moich bliskich. Najważniejsze, że byliśmy i nadal jesteśmy dla siebie ogromnym wsparciem i wierzę, że to pomoże pokonać wzburzone fale i wypłynąć na spokojne wody. Jeszcze nie wszystko się ułożyło po naszej myśli, ale czekam cierpliwie i walczę, by nie poddać się histerii. Jestem wręcz zaskoczona sama sobą. Tym razem obywa się bez rwania włosów z głowy. Tylko ciągłe powtarzanie, że wszystko się jakoś ułoży, a szamotanie się może tylko potęgować ból. W końcu ryba złapana na haczyk zadaje sobie więcej cierpienia, kiedy się wyrywa. Chyba lepiej poddać się biegowi wydarzeń i wierzyć. 

Moim marzeniem było to, bym mogła na swoje życie patrzeć z boku, z zaangażowaniem widza, a nie głównego bohatera i na spokojnie potrafić ocenić sytuację. Mam wrażenie, że powoli osiągam ten stan. Wiem też, że nie wszystko musi się układać po mojej myśli, chociaż to do mnie należą właściwe wybory i ja będę musiała żyć z ich konsekwencjami. Jednak już nie raz się przekonałam, że Bóg ma o wiele więcej do powiedzenia niż ja i daje mi to, czego potrzebuję w najodpowiedniejszym momencie. Nie wcześniej i nie później. Największy jednak problem polega na tym, żeby wybrać właściwą drogę, tylko.....która jest właściwa? Oby tylko wewnętrzna nawigacja nie wykierowała mnie na puste pole lub na skraj przepaści. Muszę jednak wierzyć, że tak się nie stanie.

Najważniejsze, że tatko wyszedł cało ze zdrowotnych opresji. Konsekwencjami rutynowego badania były poważne komplikacje i pobyt w szpitalu. Na szczęście powoli dochodzi do sił, pewnie też dlatego, że wynik badania wykluczył to najgorsze.

Na dodatek mnie nie opuszczał ogromny ból. Mój rehabilitant nakłonił mnie wreszcie do kontrolnego rtg, żeby nie przegapić momentu, kiedy i na endoprotezę biodra będzie za późno. Na szczęście bioderko wyszło cudne, jak malowane. Natomiast przy okazji wylazła inna zmiana na kości. Oczywiście mimo przestróg, przed wizytą u lekarza,  przewertowałam cały net i  jedyne, co znalazłam to informacje o rakach kości. Odrzucałam myśli o tym, jak najdalej, ale wewnętrzny niepokój był. Jakimś cudem udało mi się błyskawicznie dostać do specjalisty, który mnie uspokoił. Kazał być lekko czujnym, ale nie panikować. Zapominam zatem o kwiatku na kości. Mam go w....nosie :D

Jeszcze tylko gryzą nas problemy zawodowo finansowe i tutaj musimy dokonać mądrych wyborów. Wierzę jednak, że i w tym wypadku znajdzie się właściwe rozwiązania w najdogodniejszym momencie. Liczę na cudowne zbiegi okoliczności i przyjazne anioły, które jak do tej pory nad nami czuwają. Zastanawiające....najpierw dają nieźle popalić, a potem ratują z opresji. Czyżby robiły to wszystko z nudów? ;D

No, to trochę mi ulżyło i odblokowało. Muszę się wreszcie zająć wakacyjnymi wspominkami, na przekór wszystkiemu i tej ponurej pogodzie.