Trędowata.

Nigdy się nie skarżę i nie marudzę, przynajmniej staram się. Nie chcę obarczać innych swoimi problemami, bo uważam, że nie ma takiej potrzeby! Zawsze byłam taka Zosia Samosia co to sama wszystko wokół siebie zrobi. Jeżyłam się, kiedy mi zabraniano tego czy tamtego dla mojego dobra. Najbardziej motywująco działa na mnie stwierdzenie: nie dasz rady. Wtedy wyzwalają się we mnie pokłady ogromnej siły i pokazuję światu, że dam radę! Nie wiem ambicja to, czy ośli upór. Najważniejsze, że działa. Nie lubię też, kiedy ktoś za mnie decyduje co jest dobre, a co nie! Tak, jakbym nie miała mózgu!  Mam w nosie taką troskę! Ja wiem, że ludzie nie zawsze potrafią się odpowiednio zachować w obecności niepełnosprawnych osób. Mogę, a przynajmniej staram się to rozumieć. Ten lęk przed urażeniem lub zagubienie. Na szczęście nie należę do osób przewrażliwionych na swoim punkcie.  Wolę kiedy ktoś się na mnie szczerze patrzy albo zwyczajnie zadaje pytania, niż ucieka wzrokiem lub okazuje litość. Już na pewno nie toleruję tego u osób bliskich. Nie zaakceptuję tym bardziej unikania mnie dla tzw. mojego dobra. Żebym co?! Nie rozpadła się na kawałki z wysiłku?! Ale ja kocham wysiłek, nawet za cenę bólu i zmęczenia, bo chcę żyć w miarę normalnie. Chcę być, jak inne kobiety i gospodynie, chociaż muszę tłumić w sobie żal, że na przykład nie wejdę po drabinie i nie zdejmę firanek. I wiele innych żalów i ograniczeń. Tłumię zatem i robię to, co mogę, żeby pokazać, że jestem NORMALNA!!! Dzisiaj się okazało, że moje wieloletnie wysiłki poszły na marne! Ponieważ trzeba się nade mną litować lub wręcz się ode mnie odizolować, dla mojego dobra!

Pewnie jutro też spojrzę na to inaczej i zacznę usprawiedliwiać i tłumaczyć, że przecież każdy ma prawo do swoich uczuć, przemyśleń i wniosków! Może jutro. A dzisiaj jestem jeszcze zła i rozgoryczona, że kolejny raz mi się wytyka, że jestem INNA!!! Zamiast wspierać i zwyczajnie stać obok, dając poczucie bezpieczeństwa.

Ja nie chcę niczego innego, a już na pewno nie omijania mnie z daleka dla mojego dobra!

Czasami jestem bardzo, ale to bardzo zmęczona tłumaczeniem innym, jak mają mnie traktować.

 Za kilka dni pewnie pożałuję, że to napisałam, że wyrzuciłam z siebie złość i żal i, że wszystkim wokoło opowiedziałam o swoich emocjach, a przecież to nie wypada!
Emocje opadną, a wpis pozostanie.

A może ktoś to przeczyta i się zastanowi?! Może!

Na szczęście jest mąż i ziółka.