Przełamywanie.

Ostatnio uczę się coraz bardziej przełamywać bariery, które siedzą w mojej głowie. Przede wszystkim bariery wstydu. Bardzo mi w tym pomogła Małgosia, która mnie nakłoniła abym o swoim problemie powiedziała głośno i poprosiła o pomoc. Przyszło mi to z trudem, ponieważ nie lubię obarczać innych swoimi troskami. Przekonałam się jednak, że było warto i to bardzo. Chyba w całym moim życiu nie usłyszałam na swój temat tylu ciepłych słów. Słów uznania, wsparcia, pocieszenia. Czuję się teraz w obowiązku aby Was nie zawieźć. Poznałam również wielu cudownych ludzi i przekonałam się, jak bardzo potrafią być bezinteresowni i dobrzy, a pomaganie innym sprawia im ogromną przyjemność.

Oczywiście dziękuję za wszystkie posty i banerki, które umieściliście u siebie. Za to, że chcecie mi pomóc i namawiacie do tego innych. Najbardziej natomiast dziękuję za wsparcie finansowe, które otrzymałam do tej pory. Potrzebna kwota powolutku się zbiera. Teraz już jestem spokojniejsza, bo wiem, że dzięki Wam i wszystkim świnkom skarbonkom, które rozbijają moi znajomi i rodzina, mój czterokołowiec może się produkować. Potrwa to jeszcze kilka tygodni, ale to i tak już bliżej niż dalej :D


Kolejną barierą była próbna jazda na wózku. Jednak w towarzystwie osób zaprawionych w boju, trzasnęła niczym zapałka. Usiadłam i.....pojechała. Oczywiście przy asekuracji wytrawnego "wózkowicza", który robił mi kontrolowane wywrotki na plecy :) Pewnie chciał sprawdzić poziom mojej odwagi i czy jestem dobrym materiałem na wózkowicza-ekstrema. Wiecie, jazda po schodach w górę i w dół. Skoro on to potrafi to ja chyba też mogę się nauczyć :D Zanim jednak do tego dojdzie muszę popracować nad bicepsami, żeby mi ręce za szybko nie mdlały. Na pierwszy ogień pójdzie pewnie jakiś market, bo tam równiutko i gładziutko, a potem może jakieś chodniki i krawężniki. Na razie nastawiam się pozytywnie, chociaż już wiem, że po pierwszej przejażdżce będę ryczeć. Tak, na pewno będę, bo tak zaplanowałam :) Pierwsza jazda, pierwsze łzy, a potem już tylko z górki.
Najbardziej jestem jednak dumna z mojej niedzielnej wycieczki. No może nie do końca, bo nie dałam rady obejść pałacu dookoła i podziwiałam go z dziedzińca. Natomiast pierwszy raz w życiu poprosiłam w recepcji żeby mi udostępniono toaletę na parterze, bo po stromych schodach nie dam rady zejść do podziemi. W końcu kiedy będę na wózku to tym bardziej nie zjadę po schodach. Pani w recepcji nie robiła problemu (ja chyba miałam większy)  i ochoczo otworzyła mi drzwi do tej części zamku, która nie jest przeznaczona do zwiedzania. Przy okazji udało mi się obejrzeć piękne wnętrza niedostępne dla innych.

Niestety to była moja największa atrakcja, bo później tylko siedziałam na dziedzińcu i czekałam aż mąż obejdzie budowlę na około. Patrzyliśmy jak mężczyzna na wózku zasuwa pałacowymi alejkami i pocieszaliśmy się, że następnym razem ja też zajrzę na drugą stronę ogrodu. Wiele miejsc zostawiamy sobie na "potem", czyli na wózku, a na razie badamy podłoże. Wiadomo, wózek też nie wjedzie wszędzie. Muszę jednak dopasować życie do siebie, skoro ono nie chce do mnie.
Myślę, że jeszcze wiele barier przede mną i muszę w sobie kumulować siłę. Cieszę się, że mogę na Was liczyć i jakby co nie pozwolicie mi upaść.