Upadłam.

Mój kręgosłup znowu dał o sobie znać i to w bardzo bolesny sposób. Upadłam. Na oczach całego świata. Tak przynajmniej to odbieram. Kobieta, która pomogła pozbierać mnie z podłogi, zapytała z troską, czy może jeszcze jakoś pomóc. Nie, wszystko w porządku i znowu mój fałszywy uśmiech na twarzy. Tak, tak, pomóż mi! Wyrwij mi kręgosłup i nogi i wstaw nowe!!!

Mąż zamilkł. Z wrażenia….ze strachu, wstydu, poczucia winy. Kolejny raz nie zdążył zareagować i złapać mnie w locie. Ale niby skąd ma wiedzieć, kiedy ten lot, a raczej pad na plecy jest zaplanowany?! Nawet ja tego nie wiem. Bardziej nieprzewidywalne są chyba tylko godziny przyjazdów pociągów. Ja też siedzę cicho, tylko myśli wariują. Nawet mi się wyć już nie chce. Może tylko z bólu. Ledwo siedzę na poobijanych pośladkach i rozcieram przesunięty łokieć, który w ostatniej chwili próbował zawiesić moje ciało na kuli. Siniak na pół ręki przypomina barwą moje bratki.

I co dalej? A przecież już było tak dobrze! Ostatni spacer dał tyle nadziei. A tu taka piękna klapa. Oczywiście, że mogę się położyć do łóżka, wyć cały dzień, milczeć albo udawać martwą. Tylko wiem, że to nic nie pomoże. Wykopywanie się z czarnej dziury trwa o wiele dłużej, niż wpadanie w nią. Mam tylko żal, sama nie wiem, do czego lub kogo. Po prostu go mam. A może to miała być kolejna lekcja? Może tylko mi się wydawało, że coś robię dla swojego zdrowia, a tak naprawdę marnuję czas?  Nie chcę tych upadków, siedzenia w domu, kiedy taka piękna pogoda. Chcę życia, swobody, samodzielności i działania. Siedzenie na tyłku może i jest bezpieczne, ale nudne i dołujące i oczywiście nie w moim stylu. Chcę chodzić tak, jak dawniej i chyba znowu mam ochotę gryźć glebę, żeby tak się stało.

Wracam zatem do początku. Wiem, że kumulacja jogi, tai chi, ćwiczeń siłowych, medytacja i wszystkie metody, jakie do tej pory poznałam mogą mnie uratować. Chociaż trochę. Góry, lasy i buty na obcasie czekają na mnie z utęsknieniem, nie mniejszym, niż ja na nie.