Strach to też lenistwo.

Bardzo nie lubię kiedy ktoś siedzi ze skwaszoną miną i wiecznie narzeka na swoje życie, a jednocześnie nie robi nic żeby je zmienić. Zazdrości tylko, że inni mają lepiej, że tamtym się powiodło i na pewno są bardziej szczęśliwi. A dlaczego ty "narzekaczu" nie zrobiłeś w życiu wszystkiego, żeby było ci lepiej? Dlaczego olałeś szanse, które podsuwało życie i wolałeś biernie czekać na to, aż to szczęście samo przyjdzie? Owszem życie nigdy nas nie pozostawia bez wsparcia. Daje nieźle w kość, ale kiedy trzeba wyciąga pomocną dłoń. Myślę jednak, że szybciej tym, którzy tej dłoni szukają. I właśnie tym wynagradza obficiej czekanie i cierpienie.

Wszystko by było pięknie, gdyby nie to, że człowiek z natury jest leniwy. Chciałby coś zmienić, ale..... Wiecznie jakieś ALE, które stoi na drodze i nie pozwala na zmiany. Strach to też rodzaj lenistwa. Właśnie przez strach przed zmianami często nie podejmujemy działań. Ze starym, złym, nudnym życiem jesteśmy zakumplowani i nie chcemy iść w nowe nieznane, chociaż lepsze.  Bo? Bo nie mamy gwarancji? Nikt takiej nam nie da, ale myślę, że warto próbować, niż żałować, że się nie zrobiło absolutnie nic. Warto czasami po prostu tupnąć nogą na siebie i innych i przestać się zasłaniać całym plikiem ALE! A przede wszystkim zwalać winę na innych, którzy niby stoją nam na przeszkodzie. To od nas samych zależy co zrobimy, a czego nie.

Czasami mam do siebie żal, że nie robię wszystkiego, co by mi pomogło. Że czasami zwyczajnie odpuszczam i tłumaczę to tym, że nie mam siły i, że już się na walczyłam w życiu. Pozostaje jednak żal, że kiedyś byłam tak bardzo ambitna i silna i chciałam udowadniać światu, że mogę, że potrafię i osiągnęłam wszystko, co zaplanowałam. Teraz brakuje mi konkretnego celu, a może.....stoi przed moim nosem, a ja go nie zauważam?

Wiem jedno. Muszę stawiać sobie nowe wyzwania, bo bez tego uschnę. Zdyscyplinować ciało, a przede wszystkim umysł. Każdego dnia! Od nowa i od nowa! Nie chcę się pogrążyć i poddać. Chcę wykorzystać wszystkie możliwe metody i środki. Tych dziwnych metod było już milion, ale może kolejny, nieodkryty czeka na mnie. I nawet jeżeli moje lekarstwo będzie miało obrzydliwy kolor, smak i zapach to przyjmę je z radością i nie będę marudzić. W końcu robię to dla siebie, bo to ja i moje życie i nikt nie cierpi za mnie, ani za mnie nie będzie żył.
Czasami bardzo bym chciała być całkowicie zdrowa. Mój mąż pyta wtedy: dlaczego tylko czasami? Bo na szczęście, tylko czasami mam serdecznie dosyć.
A dzisiaj? Dzisiaj jest fajnie, mniej ponuro i mniej listopadowo. Dzisiaj mam caaaałkiem nowiusieńki plan i jak się uprę to go zrealizuję. A uprę się, jak ten osioł :)