Ogarniam się.

Nie wiem od czego zacząć. Może od tego, że wreszcie spełniło się moje marzenie, na które czekałam całe, długie cztery lata. Cieszę się ogromnie, ponieważ jest to najważniejszy krok do przeprowadzki. Bezpieczne mieszkanie, bez schodów czeka tuż za rogiem i do mnie macha. Radość przyćmił ogrom spraw urzędowych i niezliczone ilości wniosków, druków, zaświadczeń i innych dziwnych papierzysk, które musiałam wypełnić. Powoli ogarniam rzeczywistość. Przekładam papiery ze stosu na stos i nie mogę się doczekać, kiedy ujrzę pusty stół. Drukarka i skaner chyba nigdy nie miały tyle pracy, ponieważ dla ułatwienia życia niektóre sprawy załatwiam mailowo. Żeby było więcej atrakcji w tym zwariowanym czasie, nastąpiło spotkanie pierwszego stopnia na śliskiej drodze i nasze autko na dwa tygodnie wylądowało u blacharza. Na szczęście pocałowany przez nas samochód nie odniósł większych szkód. Kierowca nie miał pretensji, ponieważ gdyby nie został zmuszony do ostrego hamowania, nic by się nie stało. Wszystko potoczyłoby się szybciej, gdyby nie przydługie procedury u ubezpieczyciela. Tym jestem zawiedziona najbardziej. Nie wystarczyło zgłoszenie szkody i wysłanie oświadczeń i przyznanie się do winy. Co chwilę przychodzą nowe druki do wypełnienia. Przy kolejnym wkurzyłam się i napisałam, że jedynie potwierdzam poprzednie wyjaśnienia i nie będę ich powtarzać w nieskończoność. Jak się okazało, było to bardzo skuteczne. Mam nadzieję, że jutro autko do nas wróci w pełnej krasie. Może uda nam się zrobić mały wypad w góry, żeby nałapać rześkiego powietrza, pięknych widoków, a najbardziej dystansu.

Ostatnie wydarzenia wywołały we mnie uczucia wszelakie. Myśli, które się kłębiły, nie pozwalały zasnąć, a jak wiadomo noc to najgorsza pora na przemyślenia. Wszystko osiąga niebotyczne rozmiary, a najbardziej tragiczne scenariusze. Marzę o takim guziku, który wyłącza myślenie. Burza nerwów na szczęście cichnie i wszystko powoli wraca na swoje miejsce. Pomocne dłonie bliskich osób trzymają żebym nie upadła, a w połączeniu z ziołowymi herbatkami, tworzą mieszankę wybuchową, tym razem radości i optymistycznych wizji.

Mam również przemyślenia na temat ludzi i życia. Najbardziej cieszy mnie to, że moja teoria sprawdziła się w praktyce. Otóż znowu uwierzyłam, że wszystko ma swój czas i miejsce. Nie można popędzać Boga, bo tylko On wie co, jak, kiedy i gdzie. Urzeczywistnia nasze marzenia, ale w odpowiednim dla nas momencie, a przyspieszanie czegoś na siłę, może wywołać odwrotny skutek od zamierzonego. Przekonałam się o tym kolejny raz. Myślę jednak, że za szybko zapominam, dlatego zostało mi to przypomniane w bardzo sprytny sposób. Szkoda tylko, że człowiek to taka niecierpliwa istota, która zbyt często upada na duchu.

Kolejny raz przekonałam się również, że w każdym człowieku drzemie dobra dusza. Nawet w tym młodym, zadufanym w sobie, który tak naprawdę nie zna życia, a tylko udaje, że jest inaczej i zamiast otworzyć się na innych, żąda wszystkiego dla siebie. Dopiero spojrzenie na kogoś, kto nie jest  szybki, sprawny i zwinny, pozwala otworzyć szerzej oczy i rozejrzeć się dookoła. Panie urzędniczki w większości przypadków okazywały się bardzo pomocne. Nawet do tego stopnia, że sprawę, którą standardowo załatwia się w kilka dni, zakończyły w godzinę, tylko dlatego żeby mi zaoszczędzić zbędnego chodzenia.

Przed nami weekend, łapiemy z mężem oddech. Liczę na jakiś fajny spacer. Jeżeli nie w góry to może do centrum pozachwycać się widokiem  świątecznych ozdób. Może wezmę wreszcie do ręki aparat, bo czuję głód fotografowania.
A kiedy wreszcie ochłonę, wrócę na dobre i będę regularnie podglądać, co u Was słychać.
Życzę cudownego weekendu.