BHP w domu i zagrodzie. Rzut oka na strzegomskie kamieniołomy.

 Każde wydarzenie daje nam jakąś naukę. Mój ostatni niefortunny makijaż kolejny raz udowodnił, że szybko to się łapie pchły, a nie maluje oko ( w moim przypadku gałkę oczną, zamiast powieki). Od tej pory priorytetem jest powolny i dokładny makijaż. Nawet gdyby ziemia się miała rozstąpić, nie wyjdę bez niego do ludzi, bo nie mam zamiaru czytać krzykliwych nagłówków na pierwszych stronach Onetu, Pudelka, czy nawet Super Expressu: "Prawdziwe oblicze Polly", "Polly bez makijażu. Czy to tylko natura, czy potworność?",  "Jak wygląda Polly bez make upu i w piżamie w miśki ", "Na ulicach naszego kraju grasuje bladolica czarownica Polly" itd., itp. aż "Sablewskiej sposób na modę" zwerbuje mnie do programu. Dlatego wprowadzam rygorystyczne zasady BHP, lepsze niż w niejednej fabryce, czy nawet kamieniołomie.

Dzisiaj kolejna odsłona strzegomskich kamieniołomów. Pierwsze fotki zamieściłam w poście Echa przeszłości. Gross-Rosen. Stary kamieniołom zrobił na mnie ogromne wrażenie, nie tylko wyglądem, ale i historią z nim związaną. Kolejne nie są już tak ponure, a ogromne dziury w ziemi zapierają dech w piersiach. Dla mnie jest to piękny widok, wielowarstwowych i różnobarwnych skał, które tkwiły w głębi ziemi przez setki lat. Widok jest i ciekawy, ale i zmuszający do refleksji. Co na tym miejscu powstanie, kiedy ziemia zostanie całkowicie ogołocona ze swoich zasobów? Wielka dziura w ziemi, być może zalana wodą, a być może wielkie pobojowisko? Do czego to nas prowadzi i dlaczego nie potrafimy dbać o naszą planetę i na wszelkie sposoby ją eksploatujemy, kiedy nie jest to tak naprawdę konieczne?

Pewnie skutków całkowitej degradacji środowiska nie doczekam, bo aż tyle nie pożyję, dlatego na razie się zachwycam widokiem wnętrza ziemi. Oczywiście z zachowaniem wszelkich środków ostrożności.

 

 

 

 

Jak wiele wysiłku trzeba włożyć, by wykopać w ziemi taką dziurę. Od samego patrzenia w głąb i na spiralną drogę, kręci się w głowie. 

 

 

 

 

Skoro niebezpiecznie, to lepiej się odsunąć od krawędzi i robić fotki z daleka.

 

Tutaj też nie wolno było podejść bliżej "przodka", dlatego zawisnęłam na szlabanie i włączyłam zoom w aparacie. Zresztą takie skały można prawdziwie podziwiać tylko z daleka.

 

 

 

Kolejna dziura w ziemi poraziła mnie wręcz swoją głębokością i wygląda na to, że wydobycie nie jest jeszcze zakończone, zarówno wszerz, jak i w głąb. Zastanawia mnie jedna rzecz, jak oni wyciągną te wielkie i ciężkie maszyny, kiedy zakończą prace. Może je poświęcą i na zawsze pozostawią w tym miejscu. I jak je przetransportują na niższe poziomy, bo taka maszyna sama nie zejdzie po drabinie, tak jak człowiek. Przerażające w tym miejscu jest to, że pracujący tam ludzie poruszają się po drewnianych drabinach. Czyli tradycyjnie pracodawca oszczędza na bezpieczeństwie pracy. Przepisy BHP swoje, a życie swoje. Dźwig jest zabezpieczony metalowym płotkiem, żeby nie spadł i się nie poturbował, a człowiek wędruje po zmurszałych drabinach, bo komuś szkoda kasy na wybudowanie porządnych metalowych schodków. Tym bardziej, że wydobycie trwa i będzie trwało jeszcze wiele lat, więc taka inwestycja to chyba nic wielkiego. I znowu maszyna cenniejsza od człowieka.

 

 

 

 

My natomiast zachowaliśmy wszelkie zasady BHP fotografowania. Zanim zawisnęłam nad krawędzią wyrobiska, sprawdziliśmy zamocowanie stalowej liny i trzymających ją prętów wkopanych w ziemię. Potem trzymana za nogi przez męża, zajrzałam w głąb ziemi.