Miejsce ciszy.

Podczas naszych wędrówek po górkach i dolinkach odkryliśmy niesamowite miejsce w Rudawach Janowickich. Nazywam je „miejscem ciszy”. Ze szczytu góry, na który nasze auto ledwo się wdrapało rozciągał się przepiękny widok na okolicę. Najbardziej jednak urzekło mnie to, że nie docierał tam żaden dźwięk. Ani szum wiatru, ani świergot ptaków, ani żaden inny typowy dla człowieka.  Cisza aż dudniła w uszach i stawała się bolesna dla mieszczucha przyzwyczajonego do miliona  zbędnych pisków. Każdy oddech brzmiał zbyt głośno, a każdy ruch był profanacją spokoju tego miejsca. Kiedy wreszcie udało mi się wyciszyć szum pędzących myśli, poddałam się chwili i poczułam, jak ten obraz i cisza niemalże unoszą mnie nad ziemią. Jakbym była tym miejscem, ono należało do mnie, a ja do niego.  Ach, żeby móc pozostać w takim błogostanie na zawsze. Niestety miasto w dole nas wołało i z żalem wracaliśmy do rzeczywistości. Na pewno wrócę tam jeszcze nie raz, kiedy będę chciała chociaż na chwilę unieść się nad rzeczywistością

   

 

 

 

 

 Myślę, że taki widok uczy człowieka ogromnej pokory. Nie jestem pierwsza i nie ostatnia, której było dane doświadczyć piękna otaczającego świata. Piękna, ale i mocy. Te góry były długo przede mną, ale nie jestem pewna czy i pozostaną długo po mnie. Widok kamieniołomów uświadamia mi, że człowiek w swojej pazerności, jest w stanie rozkopać każdą górę żeby zaspokoić próżność. Nie zważając na piękno, które warto zachować dla kolejnych pokoleń.