Jedno oko na Maroko, drugie na Kaukaz

Ostatni weekend miał być świąteczny i leniwy, a zaczął się bardzo intensywnie. Wszystko przez nieszczelny czajnik, który zbuntował się w najmniej oczekiwanym momencie. Zamiast przyjemności z porannej kawki, była gonitwa za ścierkami, bo woda zamiast się grzecznie i szybko zagotować, wylazła przez okienko. Radośnie i bez skrępowania rozlała się po kuchni. Dramatu nie było, tylko trzeba było wrócić do starych metod gotowania na kuchence i rozpocząć poszukiwania nowego czajnika.
Najpierw więc przekopaliśmy wszystkie oferty internetowe, a potem zaczęliśmy objeżdżać markety. Kupno zwyczajnego czajnika w moim przypadku, też nie może być zwyczajne. Pierwsza weryfikacja była oczywiście cenowa. Odrzuciliśmy te najdroższe, bo nie potrzebuję pozłacanego czajnika. Potem te najtańsze, bo nie cierpię zapachu topionego chińskiego plastiku. Najgorsze oczywiście nastąpiło w momencie weryfikacji danych technicznych. Księżniczka Polly bowiem musi mieć czajnik pojemny, ale bardzo lekki, żeby dała radę go unieść. Rączka musi być nie za gruba i nie za chuda, żeby się nie wyślizgnęła. Wszelkie pstryczki, klapki, przyciski muszą się poruszać wręcz magicznie leciutko. Na szczęście udało nam się wybrać jeden, który pasował do poszukiwanego profilu. Został obmacany z każdej strony, otwarty i zamknięty sto razy, po czym sprytnie zamówiony w sklepie internetowym, bo o wiele tańszy.
Przeciekający czajnik był tylko zapowiedzią kolejnej katastrofy. Otóż nie można robić "kociego oka" i jednocześnie być poganianym do wyjścia. I tak oto kredka zamiast na powiece wylądowała w moim oku. Szybkie rozmasowanie z jednoczesnym rozmazaniem makijażu na pół twarzy, poskutkowało, ale na krótko. Następnego dnia okazało się, że oko jest bardzo spuchnięte i przeraźliwie boli, a do tego wykazało światłowstręt, drugie zresztą też. Pewnie im dołożyłam długim gapieniem się w internet i szukaniem czajnika. Chociaż mąż twierdzi, że to raczej kara za oglądanie się za obcymi facetami :). Próbował mnie zaciągnąć na pogotowie okulistyczne, ale oczywiście bezskutecznie. Po pierwsze, bo nie, a po drugie okazało się, że pogotowie w naszym mieście pracuje tylko w dni nieparzyste. Ponieważ to był 6, czyli parzysty, należało jechać do miasta oddalonego o prawie 40 km. Kolejny raz służba zdrowia mnie "mile zaskoczyła". Na szczęście domowe metody okazały się skuteczne. "Moje oko", czyli mąż wyczytał w necie, że okłady z rumianku i świetlika lekarskiego działają cuda. Kanadyjscy naukowcy prowadzą badania nad skutecznością świetlika przy leczeniu ślepoty. Mąż stwierdził, że skoro odnoszą rewelacyjne sukcesy w leczeniu zwierząt, to dla mnie jak najbardziej się nadaje. Do tej pory nie wiem, jakie zwierzę miał na myśli patrząc na mnie, upartego osła, czy kocicę :).
W związku z powyższym na razie trzymam się z daleka od netu i mało mnie na blogach, chociaż jestem bardzo ciekawa co u Was słychać. Mam nadzieję szybko wrócić i nadrobić zaległości. A na razie tylko okłady, ciemne okulary, zanim nadejdzie moja kolej do okulisty.