Empatia, czy litość?

Generalnie nie mam problemu z załatwianiem spraw urzędowych. Pewnie, dlatego, że nastawiam się pozytywnie i na luzie do urzędników wszelkiego rodzaju. W końcu każdy jest człowiekiem. Niezależnie od tego ile ma tytułów przed nazwiskiem, tak samo je, oddycha, robi siku, nosi majtki w kwiatki albo misie, ma normalne życie i własne problemy. Załatwianie wszelakich spraw jest dla mnie dyskomfortem z powodu konieczności chodzenia. Co innego iść dla przyjemności, a co innego z musu i to często w miejsca średnio przystosowane dla mnie. Dlatego, kiedy ostatnio mieliśmy dzień bardzo urzędowych spraw, moja podświadomość mnie nie zawiodła.

Obudziłam się z zestresowanym, obolałym kręgosłupem i zdrętwiałą nogą.  Tabletki przeciwbólowe w tym przypadku to raczej oszukiwanie mózgu, bo na pewno nie zadziałają. Wzięłam jednak dwie i ruszyliśmy w trasę. Mozolnie i powoli dreptaliśmy od jednego urzędu do drugiego. Kręgosłup skrzypiał, a szkliwo pękało od zaciskania zębów. Wreszcie ostatni urząd i magiczny pokój 102. Jeszcze tylko dojść do windy, długi korytarz, zostawić papiery, odebrać potwierdzenie i do widzenia. Ha, ha, ha. Nie może być tak łatwo. Urzędniczka, owszem całkiem miła, rzuciła okiem na dokumenty, podbiła pieczątkę, ale oddała z powrotem i kazała zostawić w kancelarii, a po drodze zrobić ksero. Zdziwieni nowymi obyczajami umilania życia petentom, wróciliśmy do windy. Kolejny długi korytarz, kolejka do ksero i wreszcie kancelaria. Z braku sił wybraliśmy oczywiście stanowisko najbliżej wejścia. Zza wysokiej lady wystawała niezadowolona głowa, która nasze uśmiechnięte dzień dobry skwitowała grymasem twarzy i burknięciem. Niezrażeni wytłumaczyliśmy powód wizyty i podaliśmy dokumenty. Naburmuszona oddała je nam z powrotem i kazała iść do magicznego 102. Wytłumaczyliśmy, że właśnie z niego wracamy. W momencie, kiedy musimy siłą wcisnąć jej ksera, zaczynamy się lekko gotować. Wreszcie okazuje się, że potrzebujemy wypisać jeszcze jeden wniosek. Kiedy prosimy o druk, oświadcza, że druków nie ma i trzeba samemu sformułować. Na szczęście z formułowaniem nie mam raczej problemów, bardziej z dotarciem do stolika na końcu sali. Z ulgą siadam wreszcie przy stoliku niewiele większym do kartki papieru, ale chyboczące krzesło jest dla mnie w tym momencie wygodne, jak fotel prezesa. W czasie, kiedy mąż idzie zrobić ksero i oddać wniosek, zbieram obolałe członki, przerzucam torebkę, kula jedna, kula druga i …..wraca mąż i mówi, że muszę dopisać jeszcze kilka zdań. Znowu odkładam cały ekwipunek, siadam z trudem, dopisuję. Kiedy podchodzimy do naburmuszonej, nasze oczy spotykają się na chwilę. I w tym momencie na jej twarzy wykwita uśmiech, a oczy aż promienieją. Mimowolnie też się uśmiecham. Na nasze dziękujemy bardzo i do widzenia, odpowiada głośno, jakby chciała dodać przepraszam.

 Empatia, czy litość?

Chyba dopiero, kiedy zobaczyła ile wysiłku kosztuje mnie dreptanie w te i na zad, zrozumiała, że mogła mi bardziej ułatwić życie, a już na pewno nie stresować dodatkowo złym humorem i niechęcią. Szkoda, że nasz urząd nie jest jeszcze na tyle cywilizowany, żeby takie sprawy załatwiać drogą elektroniczną. Może kiedyś.

Natomiast ja przez chwilę poczułam się w skórze tej urzędniczki. Pierwsze stanowisko zawsze jest najbardziej oblegane. I w czasie, kiedy jej koleżanki miały czas na kawę i pogaduchy, ona obsługiwała prawie wszystkich, którzy wchodzili.

Chyba jednak empatia J