Balkoning.

W związku z moimi ostatnimi wyczynami w dyscyplinie "padu" na różne części ciała i podłoża, postanowiłam zacząć działać. Chwilowo odpuściłam jakiekolwiek ćwiczenia. Nie wiem, czy to dobrze, ale w moim przypadku bardzo trudno znaleźć tzw. środek. Wiem, że nie mogę przestać ćwiczyć, a z drugiej strony trudno jest mi wyczuć moment, kiedy w tych ćwiczeniach przekraczam granicę. Zbyt duży wysiłek powoduje przemęczenie i oznacza nawet kilkudniowe unieruchomienie. Przy okazji, z czystej ciekawości, zrobiłam badania krwi. Raczej nie napawają optymizmem. Poziom witaminy D jest bliski zera. Tłumaczy to wiele niepokojących objawów, jakie mi towarzyszą od dłuższego czasu. Połykam zatem codziennie garść różnych witamin, a oprócz tego obowiązkowy "balkoning" przy słonecznej pogodzie. Wystawiam na słonko twarz i wszystko, co można tylko odsłonić, mimo, że temperatura nie zawsze sprzyja. W końcu trzeba się jakoś ratować, a szczególnie moje zęby, które ostatnio nieźle dają mi popalić. Kanałówka za kanałówką.
W weekend postanowiliśmy z mężem poszukać wiosny, trochę przewietrzyć głowy i nałapać fajnych widoków, smakując góry przynajmniej z daleka.

Pierwsze zdjęcia trochę niewyraźne, bo słonko było zbyt ostre, ale i tak widoki były cudowne.

Co prawda szukaliśmy pierwszych oznak wiosny w Karkonoszach, ale te ośnieżone i mocno nasłonecznione stoki zrobiły na nas ogromne wrażenie.

 

 W Szklarskiej Porębie zimy ani śladu, dlatego z ciekawości pojechaliśmy do Jakuszyc, gdzie śnieg leży najdłużej. Uciekliśmy stamtąd bardzo szybko, bo akurat trwał Bieg Piastów. Tłum ludzi, miliony zaparkowanych wszędzie samochodów, to nie było to, po co pojechaliśmy w góry.
Wolałam podziwiać ślady na śniegu...

jakże różne :)

W Szklarskiej mamy swoje ulubione miejsce, gdzie spokojnie można usiąść i podziwiać góry.
Fajnie, że można zrobić zdjęcie z dużym zbliżeniem, a potem wyobrażać sobie, że wspinaczka na szczyt jest bardzo łatwa.

Wycieczkę zakończyliśmy w Świeradowie, w najdłuższej w Polsce krytej hali spacerowej w Domu Zdrojowym.

 

 Niesamowite wrażenie robią te drewniane sklepienia i ściany.

Szkoda tylko, że stosy plastikowych krzesełek psują wrażenie i klimat.

Nie będę się jednak tego, aż tak bardzo czepiać, bo bardzo mi się spodobało to, że ktoś wreszcie pomyślał o wózkowiczach, budując tuż przy schodach windę, która pozwala wjechać na halę spacerową z części sanatoryjnej. Szkoda natomiast, że nie pomyślano o przystosowanych toaletach. Wózkowicz, który chce skorzystać z wc musi najpierw przejść kurs jogi. Żeby w niewielkiej kabinie zasiąść na muszli trzeba niemalże nad głową manewrować kończynami. Jakiś  bardzo pomysłowy wykonawca zapomniał kompletnie o ergonomii i usytuował ją zbyt blisko drzwi. Chociaż i tak dobrze, że mogłam je zamknąć, co nie zawsze jest możliwe.

Na pożegnanie Świeradowa i długiego dnia postanowiliśmy się jeszcze bardziej oderwać od ziemi.

Jeden z kilku w Polsce punkt antygrawitacyjny. Niby pod górkę, a jednak z górki :)

Mam nadzieje, że ten cudowny dzień na długo w nas pozostanie. Ostatnie wydarzenia mocno zmęczyły naszą psychikę, a przed nami kolejne wyzwania i stresy. Mam nadzieję, że tym razem bardziej motywujące i niosące dobre zmiany, bo takich ogromnie teraz potrzebujemy.