Obiecanki cacanki.

Widok z okna nie napawa optymizmem. Miała być odwilż, a zamiast tego jest...

 

I nawet gdybym stanęła na głowie to z minusa nie zrobię plusa. Może to i pięknie wygląda, ale tylko, kiedy nie trzeba wychodzić z domu owiniętym, jak kokon w kilogramy rajtuz, kurtek, szalików, czapek i tego całego zbędnego balastu, który mnie wcale nie ogrzewa, a tylko krępuje ruchy. Marzę o lecie i trampkach. A na razie mam taki widok z okna.

 

 

 

 

 

Ciekawe czy widoczności brak z powodu porannej mgły, czy ostatnio tak popularnego smogu. Faktem jest, że zapach, jaki do mnie doleciał, kiedy otworzyłam okno celem wywietrzenia mieszkania, bardziej przypominał palony plastik wymieszany z gumą, a nie krystaliczne górskie powietrze. Dlatego szybko czmychnęłam pod grzejnik i czasami tylko rzucam okiem na to, co się dzieje na zewnątrz. Pierwszy raz od kilku miesięcy wzięłam aparat do ręki i było tak, jak zawsze po długiej przerwie. Baaardzo miłe łaskotanie w brzuchu i radość. Wreszcie odrobina radości. Mam taaaką wielką ochotę pognać przed siebie i złapać kilka pięknych widoczków...... Chciałabym i boję się, nie tylko wyjść na to coś, na czym ani buty, ani kółka wózka nie łapią przyczepności. Boję się, że ta moja chęć zniknie znowu tak szybko, jak się pojawiła. Walczę z niechciejstwem i wymyślam coś, co by mnie sensownie zajęło w te długie zimowe dni i wieczory. Coś bardzo, ale to bardzo sensownego. Łapię się za druty, to za frywolitki, tylko czasami myślę po co i dla kogo....Ech..... Żeby już ta wiosna przyszła i słonko, to i humor będzie lepszy i smuty się wygonią z kątów.