Jestem tu i teraz :D

 Nie ma mnie, a....właściwie jestem tu. Przy moich kwiatach i dżemach. Na dworze + 35, a ja stoję przy garach i mieszam dżem truskawkowy. No, bo co to za życie bez truskawkowego dżemu :). W przerwie łaskoczę niecierpki i pilnuję żeby miały mokro, bo są bardzo wymagające. Nic dziwnego, ja też ciągle piję w ten upał.

 

Wdycham mocny zapach lawendy.

 

 

 

Prowadzę poważne rozmowy z pelargoniami i trochę ciągnę je za uszy, bo przecież już powinny kwitnąć. Mają bardzo dużo pąków i myślę, że lada chwila obsypią się kwiatami. W końcu ich koleżanki z innych balkonów już dawno szaleją.

 

 

Odkurzam stewię , której listki zastąpią mi cukier. Są bowiem słodsze od cukru buraczanego o ok.35 razy i prawie nie posiadają kalorii.

 

 

 

 

Szczypiorek w glinianych garnuszkach też ma się całkiem dobrze.

 

 

Zaglądam w uśmiechnięte buzie bratków i liczę, że będą kwitły jeszcze długo.

 

                    A najbardziej lubię obserwować groszek pachnący, który rośnie jak na drożdżach.
                                                                     Tak wyglądał 1 maja.

 

Ta fotka jest z 8 maja.

 

 

Ta z 11 maja.

 

 

Ostatnia z 26 maja. Już nie mogę się doczekać aż zakwitnie.

 

I tak sobie żyję i się zachwycam tym moim tu i teraz. Czasami wracam myślami do przeszłości i.....nie żałuję chyba niczego. Wszystko układało się krok po kroku, aż zawiodło mnie do tej chwili. Wreszcie nie żałuję, że już nie pracuję. Że tamten czas minął. Dał mi bardzo dużo, ale ostatnie lata były coraz trudniejsze. Wieczny brak czasu, zmęczenie, zniechęcenie. I tak jestem z siebie dumna, bo pracowałam na przekór wszystkim lekarzom i niedowiarkom. Jednak nie można czegoś ciągnąć wbrew rozsądkowi i wytrzymałości. Z ulgą myślę, że kiedy jest upał, nie muszę już siedzieć za biurkiem, znosić złe humory szefa i klientów. Wracać wyczerpana samochodem rozgrzanym do + 50 i resztkami sił ogarniać dom. A kiedy czas na przyjemności i odpoczynek, o obowiązkowej gimnastyce nie wspomnę. Teraz już wiem, że moje myśli i marzenia o odpoczynku wreszcie się zrealizowały. Dlatego już nie marudzę, już mi nie brak pędu, już nie jęczę, że czuję się niepotrzebna w społeczeństwie. Jestem potrzebna sobie i moim bliskim i to jest najważniejsze. Dlatego zachwycam się każdą chwilą i wdycham słodki zapach pogodzenia. Tak jestem pogodzona z życiem i samą sobą, ale to nie oznacza, że spoczęłam na laurach :) Jeszcze zrobię coś fajnego w życiu.